της Ιωάννας Χρ. Τσώνη
Σκέψεις δεκάδες, αμέτρητες στροβιλίζουν στο μυαλό μου προσπαθώντας να τις βάλω σε σειρά για να γράψω δυο αράδες. Κι όμως σε μια στιγμή που όλοι έχουν τόσα πολλά να πουν το βρίσκω τόσο δύσκολο να γράψω…Θες που γέμισε η ψυχή μου με ανάθεμα γι αυτούς που σου στέρησαν τη ζωή, θες που στα μάτια σου καθρεφτίζεται η θλίψη της νέας Ελλάδας, Θες που ρίξαμε κοντά κοντά το πρώτο κλάμα πριν 20 χρόνια, δεν ξέρω τι να πω για σένα ρε Βαγγέλη…
Ίσως να σου ‘λεγα συγγνώμη που όλοι μας, ως κοινωνία, ο καθένας με το δικό του λιθαράκι επιτρέπει στον εαυτό του και στις (ανύπαρκτες μάλλον) αξίες του να μη μιλάει, να μην ακούει κι ετσιθελικά να μην βλέπει γύρω του… Αλλά και πάλι για ποιά συγγνώμη της κοινωνίας μιλάμε; Αυτής που θα περιμένει υπομονετικά και αναιδώς μέχρι το επόμενο θύμα για να επιδείξει παντάπασι τα κροκοδείλια δάκρυά της, προσπαθώντας να επιτύχει τη συγχώρεση του εαυτού της πρωτίστως και να ικανοποιήσει την ανάγκη αποβολής των δικών της ενοχών; Ποιάς κοινωνίας ακριβώς; των απρόσωπων μονάδων που κρύβονται μέσα στο πέπλο του συνόλου και του «οι άλλοι» για να αποτινάξει ο καθένας τις προσωπικές του ευθύνες μέσα στο σύνολο και την προσωπική του συμβολή στο φαινόμενο του εκφοβισμού, του ρατσισμού και της απομόνωσης; Αυτής της κοινωνίας που και πάλι θα βρει ικανοποίηση απομονώνοντας και διαπομπεύοντας ως μόνη πηγή των δαιμονίων αυτούς τους αλήτες που σε »αυτοκτόνησαν» ξεχνώντας λοιπόν αφού θα έχει »αποδοθεί δικαιοσύνη» σε 5-6 νεαρούς δολοφόνους, τον εγκληματικό χαρακτήρα που η ίδια έχει αφομοιώσει και εκφράζει στα αμέτρητα θύματα εκφοβισμού ,ρατσισμού, κακοποίησης που κάθε μέρα βρίσκονται ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ; Μην μας πιστέψεις Βαγγέλη μου, δυστυχώς εμείς οι ίδιοι που κραδαίνουμε με πάθος το μαχαίρι στους βασανιστές σου ,εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι αν κοιτάξουμε μέσα μας και είμαστε ειλικρινείς έστω για μια φορά με τον εαυτό μας είμαστε οι ίδιοι που αύριο το πρωί θα στραβοκοιτάξουμε την »χοντρή» ,θα γελάσουμε με την »χαζή» ,θα στραβοκοιτάξουμε το παιδί μας όταν μας πει όταν συναναστρέφεται με παιδί κάποιας άλλης προέλευσης και εθνικότητας ή που θα δικαιολογούμε την οποία παραβατικότητα του παιδιού μας στο σχολείο με τις φράσεις »έλα μωρέ παιδιά είναι», όταν τα »παιδιά» στην εποχή πλέον του διαδικτύου, του facebook κλπ έχουν παψει απο 12 χρονών να είναι παιδιά. Στο κάτω κάτω καλός μαθητής να είναι το παιδί κι όλα τα άλλα γίνονται (βλέπεις δεν πρέπει να γράψει καλύτερα το παιδί της γειτόνισσας και έχεις αυτή την χαζή, κοντή, χωρισμένη η όπως αλλιώς τη χαρακτηρίζεις μέσα σου εσύ που δεν είσαι ρατσιστής. να σου περηφανεύεται). Αλήθεια μιας και το όλο θέμα αφορά τον σχολικό εκφοβισμό, ειλικρινά παλεύω πολύ με τις σχολικές μου μνήμες μπας και θυμηθώ κανέναν γονέα απο αυτούς που με βιάση και καμάρι συνέρρεαν να μάθουν για την πρόοδο των παιδιών τους να ρωτάει όχι μόνο για την επίδοση στα μαθήματα αλλά και για τη συμπεριφορά και τις συναναστροφές του βλασταριού του μέσα στην μικρογραφία της κοινωνίας, το σχολείο. Βλέπεις Βαγγέλη μου, ζούμε στην εποχή που ο άνθρωπος, το παιδί, μέχρι και στη σχολική του ζωή, έχει μετατραπεί σε έναν κρύο και άψυχο αριθμό. Το 19,3 το 17 το 15 έτσι μας μαθαν να μετράμε τα χνώτα και το μπόι του παιδιού. Ακόμη και οι συνετοί εκπαιδευτικοί που προειδοποιούν και αντιμάχονται το φαινόμενο μοιάζουν σαν σιτάρι στους ανέμους τούτους τους παράξενους αυτών των εποχών, που ο άνθρωπος αυτή η ιερή έννοια »μετριέται» σαν ένα τσουβάλι πατάτες απο την καταγωγή του, τα παράσημα του, τη μαγκιά του, τον ανδρισμό του, την εξυπνάδα του ΚΑΙ ΟΧΙ απο την ίδια του τη σάρκα, το αίμα της ύπαρξης του, όπως το λέει και η ίδια η λέξη άλλωστε, της ανθρωπιάς του. Γροθιά στο στομάχι η ιστορία σου Βαγγέλη μου, γιατί μας υπενθυμίζει πως το τέρας του εκφοβισμού (σχολικού και μη) και του ρατσισμού δεν είναι απλώς απέναντι μας, δεν είναι αποκλειστικά και μόνο οι 5 η 10 αλητήριοι που σε έστειλαν στον παράδεισο είναι πρώτα απ’ όλα μέσα μας και μόνο εμείς μαζί και ο καθένας ξεχωριστά μπορούμε αν θέλουμε να το ξεριζώσουμε. Γίναμε μια κοινωνία που αν κοιτάξει στον καθρέφτη θα δει πως έμαθε να βγάζει απ τα σπλάχνα και τα σχολειά της επιστήμονες και ξέχασε να βγάζει ανθρώπους…Συγγνώμη Βαγγέλη και κάθε Βαγγέλη της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς και του κόσμου όλου που αυτός ο κόσμος δεν είναι για σας. Συγγνώμη Βαγγέλη που στην Κομοτηνή υπάρχει ένα ζώο, ένας σκύλος που εδώ και 5 μέρες περιμένει στην πλατεία το νεκρό αφεντικό του κλαίγοντας, ενώ για σένα κανένα έλλογο ον κανένας συνάνθρωπος δεν σου άπλωσε το χέρι να σηκωθείς απο το μαρτύριό σου, συγγνώμη που οι άνθρωποι γέμισαν χρήματα, ασημικά και καθρέφτες τα σπίτια τους άλλα έχουν τυφλωθεί και αδυνατούν να δουν το πραγματικό το βαθύτερο (τρομακτικό πλέον)είδωλό τους…
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ 