Έφυγαν οι ξενιτεμένοι από τα χωριά της Θεσπρωτίας και ξανά ερημιά…
Έφυγαν και οι τελευταίοι ξενιτεμένοι από τα χωριά της Θεσπρωτίας, μετά τις διακοπές και ξανά ερημιά. Άδειασε η Θεσπρωτική ύπαιθρος. Το Δεκαπενταύγουστο τα χωριά της Θεσπρωτίας ξαναζωντάνεψαν έστω και για λίγες μέρες, αν και φέτος οι απόδημοι, που επέστρεψαν ήταν λιγότεροι από άλλες χρονιές, ώσπου τελείωσαν οι σύντομες διακοπές, έφυγαν και έμειναν ξανά οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι. Αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα της Θεσπρωτικής υπαίθρου. Αντί να σφύζει από ζωή, είναι καταδικασμένη σε μαρασμό.
Αν περάσει κανείς μια ημέρα στις 12 το μεσημέρι στα χωριά , πόσους ανθρώπους θα βρει στα καφενεία, όπου υπάρχουν βέβαια, ή να εργάζονται σε διάφορες εργασίες; Ελάχιστοι είναι αυτοί που ζουν μόνιμα στα χωριά μας, που κάποτε ήταν γεμάτα ζωή. Όσο μικρό και να ήταν ένα χωριό, ακουγόταν παιδικές φωνές και τα μεγαλύτερα είχαν δικό τους μονοθέσιο δημοτικό σχολείο, ενώ στα πιο μεγάλα χωριά, το σχολείο ήταν διθέσιο, τριθέσιο ή και εξατάξιο. Τα χωριά αυτά ήταν άλλοτε μικρές πολιτείες, λειτουργούσε έδρα σταθμού χωροφυλακής για την τάξη, υπήρχαν οι αγροφύλακες για την προστασία των περιουσιών από τυχόν αγροζημίες ή κτηματικές διαφορές. Γιατί ερήμωσαν όμως τα χωριά μας; Ενώ οι ανάγκες των κατοίκων της υπαίθρου χώρας ήταν μεγάλες, οι αρμόδιοι δεν μερίμνησαν κατά τρόπο ουσιαστικό για να προασπίσουν τη ζωή και το αγροτικό εισόδημα των κατοίκων στα χωριά. Απεναντίας καλλιεργήθηκε το κλίμα της αστυφιλίας και της μετανάστευσης, που έκανε χιλιάδες αγρότες να εγκαταλείψουν τις περιουσίες τους αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής στις πόλεις και στο εξωτερικό. Κάτι, δυστυχώς, που συνεχίζεται.Από το 1998, που θεσπίστηκαν οι διευρυμένοι δήμοι και δόθηκαν πόροι στην τοπική αυτοδιοίκηση, που της επέτρεψαν να οργανωθεί, η ευθύνη πέρασε και στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του τόπου. Αναλώθηκαν στην διαχείριση της καθημερινότητας και δεν είχαν το όραμα να κάνουν την διαφορά. Θα μπορούσαν να δοθούν κίνητρα σε νέους να επιστρέψουν στα χωριά, να τους δοθούν ακόμη και δημοτικά κτήματα για καλλιέργεια. Γέμισαν τα χωράφια φτέρες και ελάχιστα από αυτά καλλιεργούνται. Ακόμη και οι δρόμοι, που υπήρχαν έχουν κλείσει από δέντρα και άλλου είδους βλάστηση. Το σημαντικότερο όλων είναι όμως ότι αφέθηκε ο τουρισμός να μαραζώνει.
της συνεργάτισσας Λουκίας
και του χρόνου…
ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ 