ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

Φιλιάτες, εικόνες απο παλιά πανηγύρια της Αγίας Τριάδας

Μέχρι και το 1985 η ημέρα που γιόρταζε την πολιούχο Αγίας Τριάδας το Φιλιάτι ήταν η Τρίτη κι όχι η Δευτέρα- την άλλαξε το 2001 ο Δήμαρχος Κολιούσης. Ήταν ένα παλιό έθιμο που είχε καθιερωθεί επι τουρκοκρατίας (όταν γιορτάστηκε για πρώτη φορά στο Φιλιάτι η Αγία Τριάδα- κάπου το 1877- ήρθαν τόσος κόσμος απο τα χωριά που τρόμαξαν οι μουσουλμάνοι αφέντες και όρισαν η γιορτή να γίνεται την Τρίτη- ήταν εργάσιμη μέρα και μειωνόταν ο κόσμος που ερχόταν στο Φιλιάτι για τη γιορτή. Η ιδιαιτερότητα αυτή κρατήθηκε σε ανάμνηση του γεγονότος και ήταν κάτι ξεχωριστό. Ακόμη και σήμερα όμως την Τρίτη γίνεται λειτουργία και πηγαίνουν κόσμος- ειδικά παλιοί Φιλιαταίοι.

ΕΙΚΌΝΕΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΆ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ                                                                             Τα πανηγύρια μεταπολεμικά- μέχρι το 1985- γινόταν σε μαγαζιά, που έβαζαν κλαρίνα. Ξεκινούσαν απο το πρώτο του Μέμμου, συνέχιζαν στην πάνω πλατεία και ένα ακόμη στην ΟΑΣΗ του Τάση Δήμου. Νά ΄ναι καλά όσοι φίλοι μας έδωσαν και μας δίνουν παλιές φωτογραφίες ώστε να μπορούμε να φτιάξουμε τέτοια ρεπορτάζ και τους ευχαριστούμε,

(απο το αρχείο Πέτρο Γούλα, διακρίναμε τον Μιχάλη Σωτηρίου, Πέτρο Γούλα, Οικονόμου και Παρασκευή Γούλα στο βάθος Αχιλλέας Γούλας κλπ)

(ο Αντώνης Αναστασίου με την οικογένειά του, μαζί και ο Βασίλης Μητροχρόνης με τους δικούς του κάπου το 1963)

(ο Θωμά Καραμπίνας με την οικογένεια κι ο Θολόη Μάνος με τη δική του κλπ συγγενείς κάπου το 1962)

(Από αριστερά: ο Σωτήρης του Σπύρο Μέτου, η Αθηνά Μέτου-Τούρκου, ο Χακής Ντέμης με τα κορίτσια του Φατμέ και Αντιλέ, ο Κώστας Τούρκος, η Όλγα, η Ερμιόνη, η Ουρανία γυναίκα του Σπύρο Μέτου και ο μικρός της γιός ο Χρήστος- ΟΑΣΗ 1963

(Βασίλη Τσότσης, Πίπη Καραμπίνας, Νίκο Μπολόφης, Στέφανος Σωτηρίου, Θόδωρος Κοντογιάννης πάνω πλατεία)

καλοί χορευτές για την ιστορία ήταν ο Γιώρης κι ο Σπύρος Μέμμος

αλλά κι ο Θέμης καλός ήταν…

και η μεγάλη κόρη του Ντόνε Βάτσιου χόρευε ωραία…όπως λέει κι Ρήνα του Γκίκα!

δώστε μας παλιές φωτογραφίες, θα τις φάει η λησμονιά κι…ο σκόρος- όπως έφαγε τούτη… και φαίνονται μόνο ο Χακή Αράπης, η Λέτσιο κι ο Ντόνε Κατσιώνης…

Φιλιάτες, γιορτή της Αγίας Τριάδας το 1931

(μια ιστορική περιγραφή για το πως γιόρταζαν την πολιούχο τους προπολεμικά οι Φιλιτιώτες, απο την εφημερίδα ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ. Κεντρική πλατεία τότε είναι όπου σήμερα η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, το δε καφενείο του Γκιολέκα ήταν όπου σήμερα το Πνευματικό Κέντρο της εκκλησίας- φωτογραφίες δυστυχώς δεν έχουμε εκτός κι αν κοιτάξουν στην καρσέλα της γιαγιάς Γκιολέκοβας- οι αγαπητοί μας Αγγελική & Βαγγέλης Γκόγκος)

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Μουντός μολυβένιος ο πρωινός ουρανός μας απειλεί πως δεν θα μας αφήσει να εορτάσιμε σήμερα. Βαρεία κυλάνε τα γκριζόμαυρα σύννεφα, σφίγγονται οι καρδιές, τα κεφάλια υψώνονται παρατηρητικά στον ουρανό και γεμάτα ικεσία τα μάτια εξετάζουν τον ορίζοντα. Κανένα γαλανό χαμόγελο δεν χαράζει τον θυμωμένο πολεμικό του μέτωπο. Είναι η ώρα 9 πρωινή κι ακόμη καμιά ασυνήθης κίνησης δεν προσδίδει εορταστικό χαρακτήρα. Κι είμεθα βέβαιοι πως δεν θα παραξενευθούμε καθόλου αν καταβαίνοντας διαβάσαμε στον πρώτο άγραφο τοίχο που θα συναντήσαμε την εξής περίπου ανακοίνωση. Πενθούσα την απώλεια του Ηλίου η πόλις των Φιλιατών, δεν εορτάζει σήμερον». Μία φίλη βροχή που κράτησε μόνο μισή ώρα ευτυχώς, μας απελπίζει. Αλλά παρά πάσαν ελπίδα σταμάτησε και με την δεύτερη καμπάνα ο κόσμος πλημμυρίζει τους δρόμους. Και για πείσμα του καιρού εμφανίζονται αγέρωχα τα θερινά κουστούμια, τα μεταξωτά φορέματα, τ’ άσπρα παπούτσια, τα σκληρά ψαθάκια, κι οι μαραμένοι παναμάδες. Στο δρόμο συζητάμε γιατί άλλο… για τον καιρό! – Θα βρέξει λες; Και κάποιος καλαμπουριστής απαντά σοβαρά και με πεποίθησης» . Όχι παρεκλήθη υπό του Δήμου μόνο να κατάβρεξη.»

Κι ω του θαύματος εμάντευσε, η βροχή εκράτησε, οι προσκυνηταί από τα γύρω χωργιά και ιδίως από το Φοινίκι προσήλθον αθρόοι και αργότερα, κατά την λειτουργία στον ενδοχώρα της εκκλησίας και έξω στον περίβολο δεν είχες που να ρίξης μήλο.

Κι εδώ κλείνουμε την πρωινή περιγραφή μας γιατί το φαγοπότι κι ο ύπνος έστω και υπό την σκιάν των γέρικων της κογκέλας ελιών είναι πεζά πράγματα για μια καμπάνια και μ’ ένα υπνηλόν άλμα βρισκόμαστε στης βραδινές φωτολουσμένες ώρες.

Οι δροσεροί, καταβρεγμένοι δρόμοι γεμάτοι από τον κόσμο που κατεβαίνει οικογενειακώς προς την πλατεία. Κοσμοπλημμυρισμένη η τελευταία φαντάζει πέρα ως πέρα να είναι ποικιλόμορφο λουλουδοσπαρμένο λειβάδι και στο μέσο υψώνεται βωμός έτοιμος να δεχθή την προσευχή μας το πρόχειρο ξύλινο πάλκο, στολισμένο με δάφνες, σημαιούλες και γιρλάντες ηλεκτρικές γλόμπων σωστό παραμυθένιο σκιοφειλόμενο στο φιλοπρόοδο και φιλόπονο ωραιομανή και ενεργητικό λαοφιλή Δ)την του οικοτροφείου μας κ. Δ. Φραγκίσκο, και στα πειθαρχημένα παιδιά του. Ξεχωριστή κάνουν εντύπωση οι Φοινικιώτικες οικογένειες , καμιά εικοσαριά συγκεντρωμένες όλες μαζί δεξιά του καφενείου του Γκιολέκα και φαντάζουν όμορφα οι χρυσογαϊτανομένες ποδιές, οι αρμάδες τα φλουριά, τα μπιρμπιλομένα μαντήλια.

Σε λίγο κατέρχεται η μπάντα του οικοτροφείου υπό την οδηγίαν του κ. Αρώνη και αρχίζει να εκτελή τα εξόχως εκτελεσθέντα διάφορα μουσικά κομμάτια του προγράμματος της βραδιάς. Ο κόσμος υποδέχεται τα παιδιά και το δάσκαλό τους με θερμάς εκδηλώσεις αγάπης και θαυμασμού και το τέλος κάθε κομματιού καλύπτεται από ασυνήθως ζωηρά για το Φιλιάτι χειροκροτήματα. Αχ, πως μου θυμίζουν όλα αυτά Κέρκυρα- Σπιανάδα! Ένα ουρανομήκες μπιζ μου ξεφεύγει, ξαφνιάζονται οι γειτόνοι μου χειροκροτούν κι αυτοί συνεπαρμένοι μαζί μου, και το ¨ταγκό των ρόδων¨ ξαναπαίζεται.

Ακολουθούν ελληνικοί χοροί, τους σέρνουν με χάρη τα λεβεντόπαιδα του Οικοτροφείου και οι παρθενικές αγνές, λιγερόκορμες, λευκοντυμένες νεράιδες τα κορίτσια. Και πιάνονται σε λίγο στο χορό όλοι οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι και τα καλλίτερα της κοινωνίας μας μέλη, ενώ το πάλκο σφίγγεται απ’ το γύρο του χορού που στήσανε τα Φοινικιωτόπουλα.

Και το γλέντι, το ευγενικό και συγχρονισμένο γλέντι ζωηρεύει και το κέφι ξεχύνεται. Τα ιδιάζοντα παραγγέλματα των γκαρσόνων δονούνε την ατμόσφαιρα. Δύο καραφάκια ούζοοο. Τρεις μπύρεεεες και συναγωνίζεται του κοκορετσά η φωνή προκλητική και γρήγορη. Κοκορέτσ. Αλλοοοοοος.: Η εύγλωττη συνηγορία (μυρουδιά) του «ρότι αλλά παλικάρ» μας σκανδαλίζει και κροταλίζοντας τη γλώσσα μας προσκαλούμε. Περνά κι από δω κύριε Κοκορέτση!

Κι έτσι συνεχίζεται στον ίδιο τόνο το γλέντι με κέφι αδιάπτωτο εώς την 10 και 1/2 οπότε αναχωρησάντων των οικοτροφείων και της μπάντας υπό τας επευφημίας του πλήθους, φεύγουμε κι εμείς συναποκομίζοντας της καρέκλες μας, που κρέμονται τρυφερά στο μπράτσο μας, με τας καλλιτέρας των εντυπώσεων για την όμορφη την αλησμόνητη αυτή βραδυά που περάσαμε και που έλουσε την ψυχή μας σε νάματα αρήτου ηδονής και αγαλιάσεως. Φεύγοντας ακούμε τα τραγούδια των Φοινικιωτών που περνούν το φεγγαρόλουστο για το χωριό τους δρόμο.

Κ…ς

ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΕΥΦΗΜΙΩΝ

Φιλιατιώτικο… βασιλικό παζάρι!

Μιάς και ο Βασιλικός είχε την τιμητική του… πρώτη πωλήτρια η Κατερίνα…

και τις έκανε σεφτέ ο Βαγγέλης…

όμορφη μέρα, πολύς και ποικίλος ο κόσμος, αν και ήταν πιο ανατολίτικη η όλη εικόνα…

τα σκόρδα συναγωνίστηκαν τον βασιλικό…

τα ξεδέρφια είναι εκτός συναγωνισμού…και λουλούδια στη Χαβάρη, σκόρδα στο Φιλιάτι!

Φιλιατιώτικη καθημερινότητα…

Σήμερα μαθητές φυτεξαν κι άλλα λουλούδια στην αυλή του Σχολείου

και ομορφυνε κι άλλο η γωνιά μέσα απο το πηγάδι

ο παππούς Σπύρος παει βόλτα τον εγγονο…

εμείς… πότε  με τους Συγκλητικούς….

πότε με τους καλλιτέχνες…

ο Χρήστος μου είναι μπερδεμένος, μιά στο βιολί…

μια στη ντράμς…

έχουμε και τα τυχερά μας… αν ξεχαστούν τα κλειδιά πάνω στη μηχανη…

όμορφο το περιβάλλον στην ΑΥΛΗ του Μάνταλου- στην ΟΑΣΗ του Τάση Δήμου για τους παλιούς!

Στο δρόμο της Μιχάλιαρης…

Είπαμε να ξαναπάρουμε αυτή την όμορφη διαδρομή, μιας και ο καιρός είναι υπέροχος και ο δρόμος που ανοίχτηκε ειδικά για την κατασκευή του Βιολογικού των Φιλιατών, είναι βατός. Ο δρόμος αρχίζει από το βόρειο σύνορο του Εργοστασίου Κλωστοϋφαντουργίας (του Μέτο Λάγια) στου Τάκα και είναι καλός μόνο για περπάτημα- για αυτ/τα μόνο 4Χ4.

Η διαδρομή είναι υπέροχη και ευφραίνει την όραση… την όσφρηση όμως όχι γιατί τα φρεάτια μυρίζουν- θα μου πείτε εδώ μυρίζουν μέσα στο Φιλιάτι και δεν ακούς κιχ…

Η απόσταση από του Τάκα μέχρι το χώρο επεξεργασίας του βιολογικού είναι γύρο στο χιλιόμετρο.

Ένα χιλιόμετρο μέσα στην τοπική βλάστηση, τους υπέροχους θάμνους και τις απίθανες γράβες, σπηλιές και βάραθρα που μας θύμισαν ότι είμαστε στον παλιό οικισμό της Μιχάλιαρης ή και Μιχάλιανης.

Έτσι ονομάζεται η πλαγιά που είναι βόρεια του κάμπου της Ελαίας ή οποία ανεβαίνει στο Φιλιάτι, στην περιοχή Τάκα όπου και το εργοστάσιο. Σε κάποια σημεία σώζονται και υπολείμματα του πολύ παλιού δρόμου- με καλντερίμι. Το 1937 όπως φαίνεται και από το παρακάτω δημοσίευμα της εφημερίδας ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ η κοινότητα τότε Φιλιατών είχε προχωρήσει σε διάνοιξη δρόμου- υπάρχουν ακόμη σημάδια του, τον λέγαμε και ιταλικό γιατί προφανώς οι Ιταλοί μετά το 1940 θα είχαν βάλει το χέρι τους.

Πάντως αυτοί οι δρόμοι έχουν εγκαταλειφθεί και δύσκολα σήμερα να τους διακρίνεις.

Η Μιχάλιαρη ήταν παλιό χωριό- αναφέρεται τον 14 αιώνα- το οποίο αφανίστηκε από το λιμό των αρχών του 1800- όπως γράφει ο Πουκεβίλ κλπ. Γι’ αυτό υπάρχουν παντού διάσπαρτα τοιχάρια και κεραμίδια

το περίεργο βαθούλωμα στο βράχο μας έκανε να τον προσέξουμε καλύτερα…

ώσπου είδαμε στην άκρη του το σταυρό…

Την ύπαρξη Νερόμυλου (Μύλος του Σιέρι) στα ριζά του κάμπου Ελαίας μόνο από τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων την ξέραμε, γιαυτό ήταν μεγάλη η ικανοποίηση που βρήκαμε ένα κτίσμα το οποίο δείχνει ότι ήταν Μύλος.

Ο δρόμος πΆντως αξίζει να βελτιωθεί και να αποτελέσει μέρος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου συνένωσης των Φιλιατών, με τον δρόμο που θα ενώσει κάποτε την Εγνατία με την Αλβανία. Μέσω αυτού του δρόμου- στον κάμπο Ελαίας- το φράγμα και τα αρχαία Γίτανα (Γκούμανη) απέχουν από το Φιλιάτι μόλις 3 χιλιόμετρα!!!

Εικόνες του Φιλιατιώτικου παζαριού τις 17 Μάη

Με ωραίο καιρό και εμφανείς τις αφίξεις- παρουσίες ξενιτεμένων ήταν και το προχθεσινό μας παζάρι- και για το μάτι… βάζιυμε πρώτη φωτο τα σκόρδα της Βιολέτας!

και μετά τον πάντα ανθοφόρο Πάντο!

και άλλες όμορφες εικόνες του παζαριού μας…

και εκείνα που μας μαγεύουν είναι τα χαμόγελα στο φακό!

η σινιόρα Λίνα- κυρία με τα όλα της, μας φρεσκάρει τα λίγα ιταλικά μας!

είναι θέμα εμπειρίας… και η Κατίνα ξέρει απο κουφό- τον έχει σπίτι!

Δραστηριότητες του Ελληνοαλβανικού Συνδέσμου Φιλίας Φιλιατών το 1996!

σας παρουσιάζομε σε συνέχειες την καταγραφή που έγινε τότε και αφορά την παρουσία του Συνδέσμου καθώς και τις συναυλίες που έδωσε η Ορχηστρα Φιλιατών στο Αργυρόκαστρο το 1991 και το Φολκορικό Τσερτσίζ Τόπουλι το 1986 στους Φιλιάτες.

Μια βόλτα στη βόρεια Μουργκάνα…

Χθες Κυριακή πήγαμε για κοινωνική υποχρέωση στου Τσαμαντά- τι άλλο μνημόσυνο! Μάης μήνας και η βλάστηση οργιώδης— μόνο αυτή αναπτύσσεται στην περιοχή- από το Γηρομέρι μέχρι του Τσαμαντά είδαμε έναν μόνο άνθρωπο! «Καλότυχα ‘ναι τα βουνά καλότυχοι κι κάμποι που θάνατο δεν καϊτερούν και Χάρο δεν παντέχουν» λέει το πολυφωνικό τραγούδι. Ο ¨Κοκκινόλισβας¨ στο κέντρο της Μουργκάνας… απέθαντος.

Πάντως κάποιοι πατριώτες έχουν αν μη τι άλλο έμπνευση και γούστο…

Ο δρόμος μετά το Βαβούρι, είναι έτοιμος να κοπεί και πως θα τρέξουν οι δρομείς στις 27 του Μάη;

(Δεν το ξαναλέμε στον Περιφερειάρχη, γιατί κι αν αυτός ενδιαφέρεται άμεσα και στέλνει λεφτά- όπως στο Πλαίσιο- η επισκευή αργεί!)                                                                               Στου Λειά σαν να… γουργούρισε η κοιλιά- καθήσαμε στον Ξενώνα και γευτήκαμε σπουδαία ομελέτα και τσίπουρο- στον Ξενώνα που διευθύνει ο Ηλία Ντάφλος.

οι φίλοι οι καλοί Μάρκος Παπαφωτίου & Βασίλης Σπήτας- βοήθησαν πολύ… στο ρεπορτάζ

Το οποίο τσίπουρο, έβγαλε στην επιφάνεια τα παιδικά μας… παρά τρίχα να μπούμε!

Μια φωτογραφία της Γλούστας- Κωστάνας από ψηλά δείχνει- αυτό τον καιρό- σαν να είναι μέσα στη ζούγκλα του Αμαζόνιου…

Στο σπίτι του παλιού πρόεδρου της Γλούστας Κωσταντίνη πρόβαλε ο φύλακας- σκύλος στο εναέριο μπαλκόνι…

Κι εδώ οι γούρες στο δρόμο Γλούστας- Κωστάνας δεν λείπουν…

Το κοινοτικό κατάστημα Κωστάνας…έχει το παράθυρο ανοιχτό για να αερίζεται;

Το όμορφο σπίτι του Ιωαννίδη στην Κωστάνα, «κλαίνε τα χάνια…»

λέμε η επόμενη βόλτα να είναι στη νότια Μουργκάνα…

εικόνες απο το χθεσινό παζάρι…

που έδειξε οτι άρχισαν να έρχονται οι ξενιτεμένοι μας… πρώτος και καλύτερος ο φίλος Θεοτόκης…απο τας Ευρώπας!

η συμμαθήτρια Φωτούλα με τον Κωστή της….

κι ο κληρούχας απο τη Σαγιάδα…

και τούτο το καλλιτεχνικό ζευγάρι των φίλων ευρωπαίων κάθε χρόνο τέτοιο καιρό εδώ είναι…

είχε είχε και κόσμο και χάρη…

Φιλιατιώτες και…¨Λαλιώτες¨!

     Ήταν πριν 33 περίπου χρόνια θυμάμαι, που ο Λαλιώτης του ΠΑΣΟΚ είχε δημιουργήσει ένα πρόγραμμα φιλοξενίας φοιτητών σε Μαθητικές Εστίες κλπ- αυτά τα παιδιά τα λέγαμε τότε ¨Λαλιώτες¨. Έρχονταν λοιπόν ¨Λαλιώτες¨ και στην Εστία μας, γύρω στα 80- 90 άτομα, αγόρια και κορίτσια για ένα 10ήμερο- τρία δεκαήμερα τον Ιούλιο & τρία τον Αύγουστο. Σε αυτό το δεκαήμερο τους παρείχαμε ύπνο και φαγητό στο χώρο της Εστίας. Επίσης φροντίζαμε να πάνε μια ημερήσια εκδρομή στην Κέρκυρα ή Γιάννενα κι ακόμη άλλες δυο μικρότερες, εντός της Θεσπρωτίας.

Ήταν μεγάλη ανάσα για τους Φιλιάτες αλλά και για τους φιλοξενούμενους τελικά. Θυμάμαι την 1^η μέρα που ερχόταν… ήθελαν να φύγουν.  Θέλεις τους κούραζε το πολύωρο ταξίδι, θέλεις ότι περίμεναν να δουν Ξενοδοχείο Λούξ κι έβλεπαν ένα κοινόβιο- κάναμε προσπάθεια να μη φύγουν. Θυμάμαι τους άρεσε το έμπα των Φιλιατών, το δάσος στις Κογκέλες. Μετά την πρώτη δύσκολη βραδιά ξεκιναγαν τα μπάνια, κυρίως στη Σαγιάδα και αμβλύνονταν τα όποια προβλήματα. Επιστροφή το μεσημέρι, ζεστό και καλό  φαγητό από το προσωπικό της Εστίας- μια φωτογραφία με έναν φιλοξενούμενο του καιρού…

Το βράδυ έβγαιναν, παρέες παρέες και επέστρεφαν τις μικρές ώρες- κάποιες φορές συμμετείχαν σε πανηγύρια. Αυτή η ζωή αλλά και το κοινόβιο που μοιράζονταν με άλλα άγνωστα τις πρώτες μέρες παιδιά ήταν για πολλούς πρωτόγνωρα- όμως εύκολα το συνήθιζαν και τελικά αυτό τα ενθουσίασε περισσότερο από οτιδήποτε. Νιάτα, διασκέδαση και χαβαλές.

 Θυμάμαι μια μέρα ανηφόριζα στις 7 το πρωί για την Εστία, άκουγα μπετονιέρα να δουλεύει σε τρελό ρυθμό. Τι διάολο αναρωτήθηκα, ποιος ρίχνει μπετό στη γειτονιά. Πλησιάζοντας κοντά στην Εστία είδα τον γείτονα κι εργολάβο τότε Αντρέα ο οποίος προφανώς είχε ρίξει σκέτο αμμοχάλικο μέσα στη μπετονιέρα και αυτή έκανε μια απερίγραπτη φασαρία. Τι έγινε ρε Αντρέα, του έκανα με νόημα. Μου έδειξε προς τα παράθυρα της Εστίας, τότε είδα, όλοι οι ¨Λαλιώτες¨ κρέμονταν στα παράθυρα κι έκαναν χαβαλέ με την όλη φάση. «Δεν με άφησαν να κοιμηθώ δεν θα τους αφήσω κι εγώ», μου είπε ο Αντρέας, ενώ η γαλαρία των παραθύρων γιούχαρε και χειροκροτούσε.

Με κάποια από αυτά τα παιδιά είχαμε δεθεί φιλικά και βρισκόμασταν και μετά το πρόγραμμα, είτε ξανάρθαν στους Φιλιάτες είτε συναντηθήκαμε στην Αθήνα.

Μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν πολύ θα ήθελα να ξανάρχονταν, οι ίδιοι… έστω και νοηματικά!                               Ήταν ένα πρόγραμμα που έδινε ζωή στον τόπο!