ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

«Δρόμοι ξεχωριστοί, δρόμοι μόνοι στολισμένοι, με ατέλειωτα αδιέξοδα.» Γιάννης Βέλλης

«Κοίταξε τα μάτια της, πάντα το ίδιο έκανε, όταν ήθελε να σκεφτεί κάτι όμορφο/ άφησε το μυαλό του να τρέχει, δίπλα σε μια γαλάζια θάλασσα, του καλοκαιριού/ μετά στάθηκε, αυτή η εικόνα της όμορφης κόρης να αγναντεύει το πέλαγος, τον μπέρδεψε/ η θάλασσα, δεν είχε στα βαθιά καράβια, σαν λάδι ήσυχη άπλωνε στη στεριά/ ήθελε τόσο έντονα να ρωτήσει, μα τα λόγια, δεν έβγαιναν εκεί μέσα/ εκείνη γύρισε χαμογελώντας, πάντα θα λες για την ίδια θάλασσα, στα μάτια μου;» Γιάννης Βέλλης

«Παράξενο, είχε τόσο φως η νύχτα και τι ήταν η ώρα; στιγμή, δεμένη απλόχερα στα μάτια σου.» Γιάννης Βέλλης

«Σάπιζε μια ιδέα παλιά, πεταμένη μακριά, ανάμεσα σε χαλίκια και σκουριές/ είχε τραβήξει μαζί της όταν ήρθε, κάθε προσπάθεια για αλλαγή, έδειχνε έτοιμη/ αλλά δεν άντεξε, γρήγορα ράγισε, έσπασε, σαν χαλασμένη λαμαρίνα/ μετά πετάχτηκε σε μια άκρη, μήπως επανέλθει, σε μικρότερα κομμάτια για χρήση/ να κρύψει τρύπες, ενοχές ή να δέσει γερά μια άλλη κατασκευή, από εκείνες του ανθρώπου/ βέβαια όλοι λέγανε τα καλύτερα λόγια, έτσι ήταν, έτσι γίνονταν πάντα/ αλλά κανείς δεν τόλμησε να την κάνει ξανά χρήσιμη, λειτουργική, βολεύονταν στα έτοιμα/ ήταν κι οι ιστορίες που έρχονταν απ’ έξω, ότι δήθεν ξεπουλιούνταν οι ιδέες με αντισώματα.» Γιάννης Βέλλης