ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

«Κάθε ξύπνημα, ένα φωτεινό πρωινό, ανάμεσα από σύννεφα και λάσπες αντιστεκόμαστε/ πόλεμος στη μετριότητα και στις τόσες μικρότητες, τις ευκόλως μαζεμένες, σε ένα μικροσύμπαν/ ασύμβατη σχέση, με την φαγωμένη πραγματικότητα, κράτημα ψηλά/ η αλήθεια είναι ότι κουραζόμαστε, κατά διαστήματα, όμως επιμένουμε να νικάμε την αθλιότητα». Γιάννης Βέλλης

«Θα χτυπήσω την πόρτα, όπως τότε κάναμε ως παιδιά, γελάγαμε και μετά τρέχαμε/ ξέρω, δεν θα ανοίξεις, δεν θα σταθείς από περιέργεια να δεις, αν είναι κάποιος γνωστός ή άγνωστος/ αλλά δεν θα το πω σε κανένα πως πέρασα, αφού γνωρίζω την αλήθεια, πάντα λείπεις.» Γιάννης Βέλλης

«Οι αναστάσεις, μείνανε στα λόγια, ανεκπλήρωτες κι εμείς, απροετοίμαστοι, κοροϊδευόμαστε.» Γιάννης Βέλλης

«Καθισμένος, κρατούσε την συνείδησή του σε αγωνία/ έφταιγε; ίσως όχι, μα αδυνατούσε να δεχθεί την ήττα/ πάντα ξεκινούσε από ψηλά και έδινε ό,τι μπορούσε/ ήταν φθορά να φτάνεις κάπου και να μη μπορείς να δώσεις τίποτα/ έκανε βόλτες χρόνια τώρα, να το συνηθίσει/ όμως οι βόλτες δεν φέρναν ανάταση, ούτε ειρήνη/ σκέψεις βάζαν για κάτι χειρότερο, ελεεινό ίσως για ήρωα/ όμως η ώρα πάντα έφτανε στη δειλία, μια ενσωμάτωση/ έτσι χαμένος ξεκίνησε και σήμερα, είπαν δεν ξαναγύρισε/ ταξίδεψε μακριά; κανείς δεν ξέρει, τα ίχνη χάθηκαν/ ίσως δραπέτευσε απ’ ότι φοβόταν, άλλωστε ακόμα πηδούσε τους φράχτες όπως παιδί/ ίσως ολοκληρωτικά δόθηκε σε μια ανάγκη, σαν κάθαρση.» Γιάννης Βέλλης