ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

«Θα έπρεπε να ήταν εύκολο, αν έτρεχε η καρδιά πριν τις σκέψεις μας, αλλά τα αναχώματα περισσεύουν.» Γιάννης Βέλλης

«Ήταν αναγκαίος ο επανακαθορισμός, των πραγμάτων και των ιδεών/ τρώγαμε τα χρόνια μας μαγειρεύοντας χιλιομασημένες ειδήσεις/ ποτέ δεν τέλειωναν, φτιάχνονταν και ξαναφτιάχνονταν στα μέτρα μας/ ο καθένας λάμβανε πορεία και συγκινήσεις ξένες/ φτιαχτές σε κάποιο διάδρομο γύρω από μικρόφωνα και γραβάτες, άλλα κάτω από το τραπέζι/ συντονίζονταν οργανωμένα να δοθούν σωστά, ήταν παγιδευμένος ο κόσμος σε ανακρίβειες/ δίνανε και παίρνανε τα ψέματα, που και που έσκαγε και καμιά αλήθεια/ σαν ψέμα την περιμέναμε, είχαμε χάσει τον κόσμο μας/ κάθε τι που όριζε τις λέξεις άνθρωπος, ψυχή, ελευθερία/ συντονιστήκαμε σε μια συχνότητα ή και περισσότερες, καρτερικά ζούσαμε τον εφιάλτη μας, σαν προβολή της καλύτερης ταινίας/ ήταν και οι ευθύνες, αδίκημα, σαν χρέωση έρχονταν κι όχι ως ανάγκη.» Γιάννης Βέλλης

«Σε γυρεύω στις σκιές μου, στο βάθος ενός χαμόγελου, στο χρώμα της θάλασσας.» Γιάννης Βέλλης

«Πολλά τα αδιέξοδα των ανθρώπων, έρχονται, δένονται μαζί τους, γιγαντώνονται, λες και γεννήθηκαν μόνο γι’ αυτό/ ακατανόητο πως πλησιάζουν, αγνώριστα κάθε φορά, μετά τρώνε τη σάρκα των ονείρων για καλύτερο αύριο, στο τέλος κάθονται/ με τέτοια ηρεμία, άλλωστε τέλειωσαν το έργο τους επιτυχώς, όσο η αγωνία χαράζει τα πρόσωπα, διαλύει τις ψυχές, μαραζώνει τα λουλούδια, ό,τι καλό υπάρχει ελεύθερο/ και τι μένει; κάποιο παράθυρο ανοιχτό, ξεχασμένο, για λίγο ήλιο, ή ένα πέρασμα του ανέμου σαν χτύπημα, να θυμίζει ότι κάτι κινείται, αισιόδοξο; ίσως, μπορεί και παντελώς αδιάφορο για τη συνέχεια.» Γιάννης Βέλλης

«Και τι θέλεις, από το όποιο μέλλον σου όσο σκοτώνεις το παρόν σου, επιπόλαια;» Γιάννης Βέλλης