ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

(μέσα απ αυτό το ιστορικό μαθαίνουμε πατριώτες που ήταν στην Πόλη προπολεμικά)

Στο εφήμιον του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Παραμυθιάς, Φιλιατων και Γηρομερίου είναι αληθές ότι δεν μνημονεύεται το «χωριό» Γηρομέρι. Αλλά ούτε και το Μοναστήρι του Γηρομερίου μνημονεύεται ως Σταυροπηγιακό, καθ’α υποστηρίζει ο Σεβασμιότατος σε έγγραφο, που είναι γραμμένο με ζεστό αίμα. Απλούστατα μνημονεύεται η τέως ΕΞΑΡΧΙΑ ΓΗΡΟΜΕΡΙΟΥ, η οποία κατηργήθη το 1906. (Λέγεται το Μοναστήρι «Μονή Γηρομερίου», όχι μόνον γιατί γειτονεύει με το Γηρομέρι, που προμαχούσε επί πολλά έτη στην Επαρχία θρησκευτικώς, κι εκ’τούτου, πρωτίστως, ιστορικό, αλλά και γιατί ο εντός κι εκτός χώρος του ήτο του παλαιού χωριού, που για λόγους περισσότερης ασφαλείας μετεφέρθη, με δύο μετακινήσεις, στην τωρινή του θέση).

Κι ιδού πως πραγματοποιήθηκε η κατάργησης της σε χαρακτηριστική λεπτομέρεια και πως προσετέθη η… «λέξις» Γηρομέριον στο τρέχον εφήμιον του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Τίτου:

Στην Κωνσταντινούπολη και στη Μαράσλειο Σχολή Φαναρίου εδίδασκε τότε εθελοντικώς Θρησκευματικά ο δευτερεύων Διάκονος της καθιερωμένης σειράς των υποψηφίων Αρχιερέων από Χαλκής θεολόγων, της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, αείμνηστος Ιερόθεος Ανθουλίδης. Ευπειθής μαθητής του κατά την εποχήν εκείνην υποφαινόμενος ελάχιστος .

Εκ του γεγονότος τούτου επήλθεν η γνωριμία και στενή μετέπειτα φιλία του αλήστου μνήμης Διδασκάλου μου μετά του μακαρίτου πατρός μου. Μετά καιρόν επρότεινεν ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ., ο Μεγαλεπήβολος, στον αναφερόμενον Διάκονον Ανθουλίδην, εκ των ευνοούμενων του, τον ποιμαντορικόν θώκον της χηρευούσης θεοσώστου Μητροπόλεως Παραμυθιάς και Φιλιατών. Διά την αποδοχήν της προτάσεως έθεσεν ούτος τον όρον της επεκτάσεως της εξουσίας της Μητροπόλεως κι επί της Εξαρχίας Γηρομερίου, αποτελούμενης εκ 12 χωρίων. Δηλαδή συγκεκριμένως εζήτησε την κατάργησίν της, πράγμα που εγνώρισε στον μακαρίτην πατέρα μου, ως φίλον του Γηρομερίτην, ενδιαφερόμενον κατά συνέπειαν. Ο τελευταίος έσπευσε να συναντηθή με τους εκεί εγκατεστημένους εγκρίτους συμπατριώτας προερχόμενους εκ διαφόρων χωρίων της Εξαρχίας ως τους μακαρίτας Γεώργιον Μήτσην, Θεολόγον Γ. Θεολόγην, Σπυρ.Οικονόμου, Αντώνιον Μαρτίκον, Χρ. Στρατήν, (εκ Φοινικίου) Γεώργιον Οικονομίδην, οικονόμον(εκ Ξεχώρου), Γεώργιον Βέκον (εκ Φιλιατών), Σπυρ.Μίχαν, Βασιλ.Τσολήν (εκ Πλαισίου), Χριστόδουλον Βαξοβάνον, Γεωργίου Τσάβον, Μάρκον Φυλλίδην (εκ Σιδέρης), Γεώργιον Μηλιώνην, Ηλίαν Σ. Βουγίδην ,Δημήτρ. Κ. Βουγίδην, Πέτρον Σ. Βουγίδην (εκ Γηρομερίου) και άλλους εξ άλλων ενδιαφερομένων χωρίων, των οποίων μου διαφεύγουν τα ονόματα. Άπαντες ούτοι παρά τας προγενέστερας επιμόνους εναντιώσεις, εαυτών και των προγόνων, αποδέχθησαν σε κοινή σύσκεψη ομοφώνως την κατάργηση της Εξαρχίας καθ’όσον μετά τον θάνατον του αείμνηστου Ηγουμένου- Εξάρχου Παρθενίου, του Μεγαλοπρεπούς, απώλεσε την αίγλην και το κύρος της, λόγω των ανάξιων διαδόχων και των κακίστων από πάσης απόψεως διαχειριστών των Οικονομικών της Μονής- έδρας του Εξάρχου- δεινής και άθλιας πληγής που υπετροπίασε δυστυχώς μετά καιρόν και μετά την κατάργησιν της Εξαρχίας, προβάλοντες οι ως άνω συσκευθέντες, ως όρον την προσθήκην στο ευφήμιον του Μητροπολίτου και της «λέξεως» Γηρομερίου ως ενθύμιον της ποτέ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΓΗΡΟΜΕΡΙΟΥ.

Τόσον ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ. όσον και ο υποψήφιος Ιεράρχης απεδέχθησαν γηθοσύνως το δικαίον αίτημα της μνημονεύσεως της Εξαρχίας στον τίτλο του Μητροπολίτου : (Παραμυθιάς,Φιλιατών και Γηρομερίου.

Ότι η δράσι της Εξαρχίας Γηρομερίου, που στη διοίκησή της είχεν θέσιν και η Δημογεροντία Γηρομερίου, ήτο αξιόλογη από αρχαιοτάτων χρόνων εκκλησιαστικώς και εθνικώς καταφαίνεται από τα σωζόμενα στα Πατριαρχεία Κων/πόλεως επίσημα έγγραφα καθώς κι από τα τυχόν διαφύγοντά της υπεξαιρέσεως τοιαύτα στην κατά ευφημισμόν πλέον «Βιβλιοθήκη» της Ιεράς Μονής, που κείται σήμερον επί κρημνών, αναμένουσα την τέλειαν εξαφάνισιν, η οποία θα συντελεσθή ασφαλώς με το ανάλγητο ξεπούλημα πάσης κτηματικής περιουσίας αστικής και γεωργικής εκ κληροδοτημάτων προερχομένης, παρά το γεγονός ότι εκρίθη η Μονή υπό της Αρμόδιας Εκκλησιαστικής Αρχής βασικώς «διατηρητέα». Δεν είναι δε ορθόν να εφησυχάζει η χριστιανική συνήδησις με το ότι θα δεσπόζη αυτή αύριον στον ιστορικόν τόπον μας, εν υφαντοίς αραχνών, ως αξιόλογον Βυζαντινόν Παρεκκλήσιον είς μνήμην της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τελικώς εάν ο Σεβασμ.Μητροπολίτης Παραμυθιάς κ.τ.λ. εγνώριζε την ιστορίαν του τόπου μας της πλευράς τουλάχιστον της δράσεως της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους ζοφερούς χρόνους της Τουρκοκρατίας και μεταξύ άλλων των ρόλον που διεδραμάτισε το κεφαλοχώρι Γηρομέριον, ασφαλώς δεν θα το έθετε με τόσην πεισμονήν εκποδών στο ζήτημα της συνδέσεως της Μονής Γηρομερίου δι’αμαξιτης οδού με την έδραν Του.

Αναγνωρίζεται πανταχόθεν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος πάσχει από έλλειψιν αξιών και μορφωμένων κληρικών εφημεριών κ.ο.κ.

Και απομένει πλέον καθήκον αποστολικόν στους εκ θεολόγων Αρχιερείς-Μητροπολίτας να καλύψουν στο μέτρον του δυνατού το εκ της ελλείψεως ταύτης κενόν για να μην εξοθήται ο θρησκεύων εν Χριστώ Λαός κακόν δρόμον τόσο από την αντιορθόδοξον προπαγάνδων όσον και από τον αθεϊσμόν των νέων κοινωνικών συστημάτων, αλλά και από παρεξηγήσεις ακόμη, δικαίας ή αδίκους που βαρύνουν κάθε θρησκευτικόν Αρχηγόν, ως η δημιουργηθείσα παρεξήγησις εκ του ζητήματος κυρίως της κατασκευής του προς την Μονήν απροσφόρου για το Γηρομέρι δρόμου μεταξύ του Μητροπολίτου και του πνευματικού Του ποιμνίου: των Γηρομεριτών.

ΓΕΩΡΓ.Φ.ΒΟΥΓΙΔΗΣ