
Έξω αστράφτει και βροντά,
λυσσομανάει ο αέρας,
άλλαξε χρώμα ή θάλασσα,
ουρλιάζει η καταιγίδα!
Φτάνει ουρανέ μου, σώνει πια,
μας χόρτασες νεράκι.
Μα μη μας πνίξεις και γενεί
και το νερό φαρμάκι.
Πάψε να μας σφυροκοπάς
με τ’ αστραπόβροντα σου.
Θεέ μου βάλε το χέρι Σου,
γιατί είμαστε παιδιά Σου!
Φύση μας, μάνα κι αγκαλιά,
σ’ έχουμε αδικήσει
και δίχως μυαλό, σε έχουμε
καταταλαιπωρήσει.
Όμως σαν μάνα στοργική,
εσύ συγχώρησε μας,
σταμάτα να μας τιμωρείς
και παρηγόρησε μας!
Άσε τον ήλιο να φανεί,
λίγο να μας στεγνώσει,
τα σφάλματα που κάναμε,
πιστεύω τα χουμε νιώσει!!!
20 – 11 – 2025
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα
Σχολιάστε