ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

Μου τη είχε διηγηθεί ο πατέρας μου Μιχάλη Κώτσης.  «Στην κατοχή- μέχρι που μας έκαψαν τα σπίτια οι Γερμανοί κι ντόπιοι συνεργάτες τους- ήμασταν στο χωριό, στου Τσαμαντά. Δύσκολα τα πράματα, ακόμη και για φαί, μας έσωναν τα γκόρτσα και τα κράνια- που τα τρώγαμαν με τα κουκούτσια για να χορτάσουμε.

Μια χρονιά μας είχε σφίξει πολύ η πείνα και πήραν την απόφαση οι γερόντοι και μας έστειλαν,  εμένα και τον γαμπρό μας και φίλο μου Νίκο Παπαφωτίου, να πάμε στα χωριά του βούρκου να αλλάξουμε ένα γραμμόφωνο που είχαν φέρει όταν γύρισαν από την Αμερική για να πάρουμε καλαμπόκι.

  Κινήσαμαν νύχτα, κατεβήκαμαν Λιντίσντα, διαβήκαμε το σύνορο και βρεθήκαμε σε ένα τσιαμοχώρι. Ρωτήσαμε από δω ρωτήσαμε από κει, μας έστειλαν στο σπίτι ενός αγά. Του δείξαμε τι έχουμε του το βάλαμε να παίξει κι όλας, είχαμε μαζί δυο πλάκες με τραγούδια. Του είπαμε τι θέλουμε και τα συμφωνήσαμε, του αφήκαμε το γραμμόφωνο και πήραμε δυο τσουβάλια καλαμπόκι 40 οκάδες, το καθένα. Τα ζαλωθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχε αρχίσει να νυχτώνει κι ήμασταν σιμά στου Περδικάρι όταν ακούσαμε καλπασμό αλόγων. Δεν πάει σε καλό το μυαλό μας και ίσια όπως ήμασταν ζαλικωμένοι πέσαμε κάτω και χωθήκαμε σέρνοντας σε μια μεγάλη βατιά. Πέρασαν δυο καβαλάρηδες κι έφυγαν προς του Περδικάρι κι εμείς ψάχναμε να δούμε ποιοι να ‘ταν, γιατί μας πάει το μυαλό πως μπορεί να είναι ο αγάς- θα ξέχασε πως δουλεύει το γραμμόφωνο σκεφτόμασταν και γελάγαμαν. Από την άλλη όμως λαχταρούσαμε, τι θα γίνουμε, αλλά δεν κουνιόμασταν. Είχε νυχτώσει όταν ξαναπέρασαν τα άλογα και οι καβαλαραίοι, αργά και κουβέντιαζαν. Καταλάβαμε από την κουβέντα τους ότι ο ένας ήταν ο αγάς και ακόμη καταλάβαμε ότι ρώτησαν στου Περδικάρι αν μας είδε κανένας και τους είπαν όχι. Περιμέναμε κάμποση ώρα, είχε πάει μεσάνυχτα και κινήσαμε για του Τσαμαντά, με μεγάλη χαρά που γλυτώσαμε απ το άχτι του αγά».