ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

 Ήχος πια δεν ακούγεται,

          σάλπιγγα δεν αχάει

     και στο Φιλιάτι τώρα πια,

        άκρα σιωπή πλανάται!

       Τί μέρα μας ξημέρωσε;

     Πού πήγαν οι στρατιώτες;

       Τούτος ο τόπος ο ιερός,

          βουβάθηκε τελείως!

       Πόσα να πρωτοθυμηθώ

           και να εξιστορήσω;

     Όσα έλεγε ο πατέρας μου;

     Όσα έλεγε ο παππούς μου;

    Οι μνήμες τώρα τριγυρνούν

       κι εκείνες πικρά κλαίνε,

          πάρθηκε η απόφαση,

         κατάργησαν το τάγμα!

       Από μικρά παιδιά εμείς,

     σαν πέρναγαν στρατιώτες

     και τραγουδούσαν δυνατά,

        νιώθαμε περηφάνεια!

       Νιώθαμε και ασφάλεια 

           σαν γέμιζε η πόλη,

      από λεβέντες δυνατούς,

           όμορφα παληκάρια!

        Κάθε πρωί η σάλπιγγα

           μας γέμιζε με δέος

         και αναλογιζόμασταν

      του τόπου μας το «κλέος»!

     Τώρα, τα κτίρια στέκονται 

            βουβά, παρατημένα,

       πετούνε μόνο τα πουλιά

         κι εκείνα ξαφνιασμένα!

         Η ιστορία ήρθε κι αυτή 

            και σιγανοδιαβαίνει,

            αμίλητη, αγέλαστη,

        βαρειά είναι πικραμένη!

           Όσοι το αποφάσισαν,

          καλά να το σκεφτούν,

            να το αξιοποιήσουν

            και μη μας αδικούν!

    Πριν μαραζώσει ο τόπος μας,

       πριν φύγουν τα παιδιά μας,

     προτού πεθάνει η ελπίδα μας

         κι η πόλη μας νεκρώσει!!!

                   8 – 11 – 2025

         Ελένη Κύρκου-Σαφάκα