ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

«Πάλι φυτεύαμε λουλούδια, σπέρναμε τους κήπους μας, δίναμε τα χαμόγελα, τι κι αν ο πόλεμος δεν τέλειωνε ποτέ.» Γιάννης Βέλλης

«Αφυδατωμένες σκέψεις, περιεργάζονται τα μάτια σου, για λίγη, έστω ελάχιστη δροσιά, καταστάσεις αδυναμίας/ είναι και το φως τους, σαν θάλασσα απλώνεται, πότε γαλάζιο πότε σκοτεινό, σε ταξιδεύει ή σκοτώνει/ μετά κλείνονται στα λευκά κελιά τους, παγιδευμένες, αναζητώντας λύσεις, για δικαιότερο κόσμο, το ξέρουν, δεν υπάρχει/ πριν η τρέλα, στολίσει το λευκό με χρώματα, το κελί με ανύπαρκτα πράγματα, απ’ αυτά που σου τάζουν, καθημερινά, ως παράδεισο, κρατώντας παράθυρο μικρό, για διέξοδο ή νέο αδιέξοδο.» Γιάννης Βέλλης

«Οι εντυπώσεις χάθηκαν, δεν σχηματίστηκαν ποτέ, σε πραγματικότητα, η αναστάτωση, σταμάτησε σ’ ένα ατύχημα, τόσα γίνονται στις μέρες μας/ οι άνθρωποι αλλάζουν, παρασύρονται, ξεχνάνε, μοιράζονται σε καλούς, κακούς, προσεύχονται και βλαστημούν ταυτόχρονα/ όλοι έχουν απ’ τους δεύτερους, τους κακούς, δεν χωράνε σε μια πλευρά, ατέλειωτοι είναι και προστατευμένοι/ εκτεθειμένοι καθημερινά, σε αξιώματα, καταδικάζουν το μέλλον μας, ίσως και να το σκοτώνουν, πριν φτάσει κοντά μας, ελεύθερο.» Γιάννης Βέλλης

«Δεν ήταν η ομόνοια αυτή δεδομένη, συμφωνημένη/ άλλοι κρατούσαν όπλα κι άλλοι τη φωτιά, τι κρίμα/ λίγη σιωπή έφτανε να τινάξει τη σκιά, στον κόσμο/ έρχονταν καταιγίδα όλοι το ξέραμε, ήταν αργά για συγγνώμες.» Γιάννης Βέλλης