Σαν μνημόσυνο για τα 57 θύματα των Τεμπών!
Δεν ήταν μια, ούτε και δυο,
ήταν πενήντα επτά.
Ήταν ψυχούλες τρυφερές,
τα πιο πολλά παιδιά.
Λίγες στιγμές χρειάστηκαν
στον ουρανό να πάνε
κι οι συγγενείς τους τώρα πια,
φρικτά μοιρολογάνε…
Δύο χρόνια πέρασαν!
Πόσες μέρες, πόσες νύχτες!
Πόσες στιγμές, πόσα δάκρυα,
πόσοι λυγμοί!
Πόσος άφατος πόνος, για τους
συγγενείς των θυμάτων στα
Τέμπη!
Δεν έφτασαν δυο χρόνια
για να βρεθούν οι ένοχοι;
Αναρωτήθηκαν όλοι οι υπεύθυνοι, πόσος αγώνας χρειάστηκε για να
μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά;
Πόση αγωνία, πόσα ξενύχτια,
πόση δύναμη ψυχής;
Κι ήρθε μια στιγμή και μόνο,
να κόψει ο χάρος τις ψυχές,
σαν να τανε λουλούδια!
Φταίει η κακή στιγμή;
Οι άνθρωποι κάνουν τις στιγμές
καλές ή κακές,
με τη συμπεριφορά τους!
Ποιοί φταίνε; Κάποιοι φταίνε
γι αυτή τη συμφορά.
Η δικαιοσύνη να τους βρει
και να τους τιμωρήσει,
για να δικαιωθούν οι ψυχές που
έφυγαν και να μαλακώσει
ο πόνος τω συγγενών.
Οι ένοχοι πώς νιώθουν άραγε;
Κοιμούνται τα βράδια;
Λείπει βλέπεις από κάποιους
η ενσυναίσθηση.
Ξεχάστηκαν από κάποιους
οι λέξεις φιλότιμο και λεβεντιά
(καθαρά ελληνικές λέξεις, που
αναφέρονται σε μοναδικές αξίες)
Γιατί, αν κάποιοι είχαν λεβεντιά
και φιλότιμο, ύστερα από τόσον πόνο, μόνοι τους θα παραδέχονταν
την ενοχή τους και θα έλεγαν:
Συγγνώμη, φταίξαμε, τιμωρήστε μας, για να μη μας κυνηγούν εφιάλτες.
Πρέπει να ξέρουν όμως, πως
«έστιν δίκης οφθαλμός, ος τα
πανθ’ ορά»!
Κανείς δεν περνάει απ’ αυτή τη ζωή στην άλλη, αν δεν πληρώσει
αντίτιμο των πράξεων του!
Κι αν δεν πληρώσουν οι ίδιοι,
δυστυχώς θα πληρώσουν τα παιδιά τους, αφού «πράξεις γονέων παιδεύουσι τέκνα»
Ας αναπαυτούν με γαλήνη
οι ψυχές των θυμάτων
και ο χρόνος ας ρίξει βάλσαμο
στις καρδιές των συγγενών,
για να αντέχουν στον ισόβιο πόνο.
24 – 2 -2025
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα
ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ 