Καταστροφή (catastrophe) – Δικαιούται ή δικαιολογείται μια χώρα να εισβάλει στη γειτονική με οποιοδήποτεπρόσχημα ή δικαιολογία; – HomoSovieticusκαι HomoDignus- Αγώνας «υπέρ βωμών και εστιών»
Γιώργος Μαστορίδης
Καταστροφή (catastrophe). Η βάρβαρη εισβολή στην Ουκρανία έχει προκαλέσει τεράστια καταστροφή σε όλο τον πλανήτη με τρομερές επιπτώσεις, ανθρωπιστικές, γεωπολιτικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές.Δεν πρόκειται μόνο για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας. Πρόκειται για την μεγαλύτερη σφαγή αμάχων και καταστροφή πόλεων στην Ευρώπη μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, για ένα φρικιαστικό έγκλημα πολέμου τον 21ο αιώνα. Οι ουκρανικές πόλεις και ειδικά η Μαριούπολη αναδεικνύονται σε σύμβολα μαρτυρίου.
Κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει πότε και πώς θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης. Με αρχή τις 24 Φεβρουαρίου 2021 και με άγνωστο το τέλος μέχρι σήμερα (21 Μαρτίου 2021), πρόκειται στην πραγματικότητα για μια βίαιη αντιπαράθεση μεταξύ του ρωσικού εθνοκομμουνιστικού(Ζ) ολοκληρωτισμού και της ουκρανικής δημοκρατίας. Για άλλη μια φορά στην ιστορία αποδεικνύεται όχι μόνο πόσο επικίνδυνα είναι τα απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά και πόσο εύθραυστο και ευάλωτο είναι το δημοκρατικό πολίτευμα.
Αρχίζει να γίνεται κοινή αίσθηση ότι, σε κάθε περίπτωση, αυτός ο ευρωπαϊκός πόλεμος θα έχει μακροπρόθεσμες, μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στη διεθνή τάξη πραγμάτων, μεγαλύτερες από την 11η Σεπτεμβρίου, την εισβολή στο Ιράκ, τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία και κάθε άλλη κρίση μετά την πτώση του Τείχους. Η τραγωδία αυτή πλήττει όχι μόνο τους Ουκρανούς αλλά και τους Ρώσους πολίτες, οι οποίοι όπως αποδεικνύουν έρευνες της κοινής γνώμης που είχαν γίνει στο τέλος του περασμένου χρόνου, ήταν κατά πλειοψηφία αντίθετοι σε μια τέτοια στρατιωτική επέμβαση. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι πρόκειται για πόλεμο μακράς διαρκείας με τεράστιες και μακροπρόθεσμες ανθρωπιστικές προεκτάσεις, οι οποίες θα είναι παρούσες ακόμα και αν, όπως ελπίζει η ανθρωπότητα, μια συμφωνία θα βάλει τέλος στις αιματηρές συγκρούσεις.
Το ερώτημα προς κάθε δημοκρατικό πολίτη είναι εξαιρετικά απλό: δικαιούται ή δικαιολογείται μια χώρα να εισβάλει στη διπλανή της ανεξάρτητη χώρα μεοποιοδήποτε πρόσχημα ή με κάποια δικαιολογία; Η απάντηση είναι απλή και κατηγορηματική: όχι.Διαφορετικά, ο πολίτης προσφέρει επιχειρήματα στον εισβολέα, για να δικαιολογήσει την πράξη του και αφήνει τον αμυνόμενοανυπεράσπιστο.«Ένας άδικος πόλεμος είναι άδικος, τελεία και παύλα, και τίποτε δεν τον δικαιολογεί ούτε η ιστορία, ούτε η προϊστορία, ούτε η γεωπολιτική, ούτε το ωμό συμφέρον. Αν είναι άδικος οφείλουμε ως άνθρωποι, πολίτες και λαοί, να το πούμε φωναχτά, να επιδείξουμε με κάθε τρόπο την έμπρακτη αλληλεγγύη μας προς τα θύματά του και να περιορίσουμε τις συνέπειές του. Αυτό είναι το ιδιάζον χαρακτηριστικό του Δικαίου» (Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Νομική Αθηνών).
Προπαγάνδα για τη δικαιολόγηση της εισβολής
Στο αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν δεν υπάρχει ίχνος ελευθερίας, δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, γνωστός θεωρητικός του ακραίου ρωσικού εθνικισμού (σοβινισμού) και επίσης του ευρασιατισμού, δεν χάνει ευκαιρία για να δείξει το άσβεστο μίσος του κατά της Δύσης και να προωθήσει τις απόψεις του για επανασύσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μέσω της Ευρασιατικής Συμμαχίας, που θεωρεί ότι είναι το αντίβαρο στην Ατλαντική κυριαρχία. Από το 2007 και μετά η ομάδα Ντούγκιν ασκεί όλο και μεγαλύτερη επιρροή στον «άρχοντα» του Κρεμλίνου, ο οποίος από τότε εφαρμόζει τη στρατηγική της πρόκλησης κρίσεων, για να ενισχύει την προσωπική του αυταρχική εξουσία. Ο φυλακισμένος σήμερα επικεφαλής της αντιπολίτευσης, Αλεξέι Ναβάλνι, τόνιζε ότι Πούτιν «θέλει να βυθίσει τη χώρα σε διαρκή πόλεμο, ώστε με τον τρόπο αυτό η θέση του στην εξουσία να παραμένει απρόσβλητη».
Για να δικαιολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία χρησιμοποιεί από δεκαετίες αδιάντροπα ψευδή προσχήματα, τα οποία επαναλαμβάνει συνεχώς:
1. «Ο κίνδυνος της άκρας δεξιάς της Ουκρανίας»
Η άκρα δεξιά στην Ουκρανία έχει εκλογικά ποσοστά μεταξύ 3 και 5%, ποσοστό περίπου δέκα φορές λιγότερο απ’ ό,τι στη Γαλλία, την Ιταλίαή την Ελλάδα. Αν ψάχνει κανείς για φασιστικό κίνδυνο, αυτός βρίσκεται στο Κρεμλίνο.
2. «Ρίζα του προβλήματος είναι η επιθυμία επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία».
Οισχυρισμός είναι ψευδέστατος, διότι από το 2008 το ΝΑΤΟ αρνείται να ξεκινήσει τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Αυτές οι χώρες χτυπούν μάταια την πόρτα και το ΝΑΤΟ μπλοκάρει τη διαδικασία ακριβώς για να «μην προκαλέσει τη Ρωσία». Εκ του αποτελέσματος, από το γεγονός δηλαδή της ρωσικής εισβολής, αποδεικνύεται ότι η Ουκρανία ανησυχούσε δικαιολογημένα! Ποτέ και πουθενά το ΝΑΤΟ δεν επεκτάθηκε με εισβολή ή κατάκτηση. Επεκτάθηκε επειδή ελεύθεροι λαοί και ανεξάρτητες χώρες αποφάσισαν με δημοκρατικές διαδικασίες να γίνουν μέλη του, όπως είχαν αναφαίρετο δικαίωμα. Ποιος θα το αμφισβητήσει; Μόνο ο Πούτιν με τα τανκς.
3. «Οι ρωσόφωνοι διώκονται και δεν αισθάνονται Ουκρανοί»
Η αντίσταση στο Χάρκοβο και τη Mαριούπολη, οι διαμαρτυρίες στη κατεχόμενη Χερσώνα αποδεικνύουν ότι οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί πατριώτες αντιστέκονται με ηρωισμό στην πουτινική εισβολή και πεθαίνουν για την πατρίδα τους την Ουκρανία αγωνιζόμενοι «υπέρ βωμών και εστιών».
Ατυχώς, αυτά ταεξωπραγματικά και προπαγανδιστικά, εντελώς προσχηματικά επιχειρήματα αναπαράγονται και στη χώρα μας είτε από κουτοπόνηρους «ναιμεναλλάδες» είτε από μισθοφόρους και πουτινικά φερέφωνα (δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, πολιτικούς κ.ά.).
Παγκόσμιοςθαυμασμός και στήριξη στη Εθνική Αντίσταση της Ουκρανίας
Άραγε ποια είναι τα βαθύτερα κίνητρα για την αντίσταση ενός ολόκληρου λαού που προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό; Ο Constantin Sigov, Ουκρανός φιλόσοφος, μιλά στο περιοδικό Esprit για τον πόλεμο και την εθνική ουκρανική αντίσταση: «Γινόμαστε μάρτυρες ενός πραγματικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας ζωντανά, το παρακολουθούμε. Δεν υπερασπιζόμαστε μόνο το «τομάρι» μας, υπερασπιζόμαστε μια συγκεκριμένη ιδέα της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Αν δεν το κάνουμε, η ύπαρξή μας δεν έχει νόημα… Οι άνθρωποι που κατάφεραν να ξεφύγουν αναφέρουν ότι οι τσετσενικές πολιτοφυλακές, οι λεγόμενοι kadyrovtsy, δολοφονούν εν ψυχρώ πολίτες στους δρόμους, μερικές φορές ακόμα και μπροστά στα παιδιά. Είναι μια πραγματική σφαγή. Ο πόλεμος ξεπερνά τις θρησκευτικές, γλωσσικές, εθνοτικές και κοινωνικές διαφορές του καθενός. Και αυτή η αντίσταση αφορά τους ουκρανόφωνους, τους ρωσόφωνους, τους Εβραίους και τους Έλληνες, και είναι μια ομόφωνη αντίσταση στην τυραννία. Υπάρχουν και άνθρωποι που, χωρίς όπλα, σταμάτησαν τα τανκς που διέσχιζαν το χωριό τους. Ο άμαχος πληθυσμός είναι εξαιρετικά γενναίος. Ο ουκρανικός λαός αντιστέκεται στο σχέδιο ανασύστασης της «Σοβιετικής Ένωσης», η οποία ιδρύθηκε επίσημα πριν από περίπου έναν αιώνα, στις 30 Δεκεμβρίου 1922. Ο Πούτιν θέλει να γιορτάσει αυτή την επέτειο με μεγάλες πανηγυρικές εκδηλώσεις. Η επίθεση κατά της Ουκρανίας δεν είναι τυχαία. Είναι μέρος του σχεδίου του να επιστρέψει στη σοβιετική αυτοκρατορία. Αλλά αυτό είναι ένα εντελώς δυστοπικό σχέδιο. Η ελπίδα να απαλλαγούμε από το φόβο και τη βία του σοβιετικού καθεστώτος ήταν το κίνητρο του κινήματος για την ανεξαρτησία της χώρας μας το 1991. Δύο θεμελιώδεις ανθρωπολογικοί παράγοντες ώθησαν τη συγκρότησή μας μετά το 1991: η δυνατότητα να πάψουμε να φοβόμαστε τη βία και το να έχουμε το δικαίωμα να λέμε την αλήθεια. Στα τέλη του 2013 και στις αρχές του 2014, η Επανάσταση Αξιοπρέπειας του Κίεβο σηματοδότησε μια καμπή στην ιστορική στροφή από τον homo sovieticus στον homo dignus. Το πνεύμα της αντίστασής μας ήταν ηθικό και εξακολουθεί να είναι και σήμερα πλούσιο από αυτήν την κληρονομιά».
Ο homo sovieticus ανήκει στο σκοτεινό παρελθόν.Κανέναςδεν δικαιούται να αλλάξει τα εθνικά σύνοραδιά της βίας.Η Ρωσία, εάν δεν απαλλαγεί από τον αποκρουστικόδολοφόνο Πούτιν, δεν έχει καμιά θέση πλέον στον πολιτισμένο δημοκρατικό κόσμο. Η ανθρωπιστική καταστροφή στην Ουκρανία, όπως στη Συρία και την Τσετσενία με την ισοπέδωση των πόλεων Χαλέπι και Γκρόζνι, προκαλεί δυστυχία, πείνα, εξαθλίωση, προσφυγιά. Η Αντίσταση, η παλλαϊκή Εθνική Άμυνα και οι θυσίες των Ουκρανών για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία του ουκρανικού έθνους δεν είναι μόνο αξιοθαύμαστες, αλλά και αποτελούν πρότυπα για τον υγιή και δημοκρατικό εθνισμό,για τον ειρηνικό, δημιουργικόκαισυνεργατικό πολυεθνισμό στον σύγχρονο πολιτισμό.
22Μαρτίου 2022www.politistikomellon.eu/2020
ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ 
Σχολιάστε