Ηρακλής Φιλιατών, ξεκίνημα με νίκη
Με νίκη επι του Θεσπρωτικού 75- 68 άρχισε το πρωτάθλημα για την Φιλιατιώτικη ομάδα Μπάσκετ- Εύγε στα παιδιά και στον προπονητή του!
Archive for Οκτώβριος, 2017
Μήπως πρεπει να κάνουμε δέηση… για να βρέξει;
Φιλιάτες 1935, φοβερή ανομβρία αλλά… η πίστης σώζει!Τον Ιούλιου του 1935 λοιπόν έπληξε την περιοχή φοβερή ανομβρία- στα Γιάννενα έκαναν δέηση κι έβρεξε, όπως μας ενημερώνει η «Θεσπρωτία» η Φιλιατιώτικη εφημερίδα του καιρού και προτρέπει να γίνει κι εδώ!
Την επόμενη βδομάδα λοιπόν έγιναν και στο Φιλιάτι δεήσεις, από παππάδες και χοτζάδες και έβρεξε κι εδώ, όπως μας ενημερώνει πάλι η «Θεσπρωτία».
Φιλιάτες, καθοδική η δύναμη των σχολείων
Συνεχίζουν την κατιούσα τα σχολεία των Φιλιατών, φέτος η δύναμη τους κυμαίνετε στο: ΓΥΜΝΑΣΙΟ 114, ΛΥΚΕΙΟ 72, ΕΠΑΛ 52(εδώ έχουμε θεαματική αύξηση), Α΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟ 80, Β΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟ 96, ΣΑΓΙΑΔΑ γύρω στα 60, ΛΕΠΤΟΚΑΡΥΑ 10, ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ 20, ΕΣΤΙΑ 11. Κι όσο για την πάλαι ποτέ Νοσηλευτική… την φροντίζει η Διοίκηση του Νοσοκομείου (…όπως σας είχαμε προειδοποιήσει) και όπως δείχνει φέτος είναι η τελευταία της χρονιά ! Μια Σχολή που έδωσε εργασία σε πολλά παιδιά από την επαρχία κλείνει από τη δική μας αδιαφορία
Το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο, όπως λέει η δύναμη των Νηπιαγωγείων!
Κουρεμάδι, γάμος προπολεμικά
η φωτογραφία είνα απο γάμο το Φοινίκι το 1938 (απο το αρχείο Σπ. Καραμπίνα)
το ψίκι με νύφη τη Θεοφανώ πάνε για το γαμπρό, τον αείμνηστο δικηγόρο Τάκη Θεολογη. Ένα ακόμη κοινό της φωτογραφίας με το κείμενο για το γάμο στο Κουρεμάδι είναι ο κλαρινίστας Κίτσος Χαρισιάδης)
ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑΔΙ (απο δημοσίευμα στη ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ το 1934)
Την περασμένη Κυριακή ο κ. Φάνης Κασέτας συνέδεσε για πάντα τη ζωή του με την ζωή της πανώριας δ)δος Θ. Δρίτσου. Το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία σ’ όλους τους γλεντζέδες νέους του Κουρεμαδιού και της γείτονος κοινότητας Λίστης να το ρίξουν έξω και να γλεντίσουν πλούσια επί δύο συνεχείς ημέρας. Το γλέντι άρχισε απ’ το Σάββατο βράδυ στο σπίτι του γαμπρού. Όλοι οι προσκεκλημένοι, εκτός απ’ τον υποφαινόμενο, που έλειπε για χατήρι της «ψυχανάλυσης» στο Φιλιάτι, μαζεύτηκαν στο απλόχωρο σπίτι του κ. Γεωργίου Παπαφώτη και υπό τους ήχους του κλαρίνου του γνωστού σ’ όλους Κίτσιου Χαρισιάδη άρχισαν το γλέντι. Ο μεζές, το ουζάκι, η ποικιλία των φαγητών και το άφθονο κρασάκι κράτησαν ως τις πρωϊνές ώρες σε διαρκή ευθυμία όλους τους προσκεκλημένους. Την επομένη έγινε, τι έγινε!
Τόση ήταν η κοσμοπλημμύρα που με δυσκολία κατώρθωσα να μπω μέσα στο σπίτι με την παρέα μου απ’ την οποία ποτέ δε λείπει ο ιατρός φίλος κ. Αν. Κώτσης. Το γλέντι ήταν αναμμένο. Συνεχίστηκε 2-3 ώρες ακόμη και στις 4 το ψίκι ξεκίνησε για το σπίτι της νύφης. Με πορεία το φθάσαμε και χωρίς πολλές αργοπορίες πήραμε τη νύφη και τη φέραμε στην εκκλησία του χωριού. Εκεί ο αίδ. Παπαχαράλαμπος Μούλιος ευλόγησε τα στέφανα με κουμπάρο το Σακελλάριο Παπαϊωαννίδη εφημέριο της Κωστάνας. Βγήκαμε στο μεσοχώρι. Πάλι χορός. Πρώτος έσυρε το χορό ο πατέρας του γαμπρού, δεινός χορευτής, κ. Γ. Παπαφώτης, που τον κρατούσε ο κουμπάρος και τον χώριζε έτσι απ’ τη νύφη, χόρεψε με αληθινή επιτυχία το «Ρεμπάμπ». Μετά το γαμπρό χόρεψε η νύφη το «χορό της νύφης». Κι άλλοι πολλοί θα χόρευαν αν δεν νύχτωνε.
Έτσι ο χορός σταμάτησε εδώ για να συνεχιστή στο σπίτι του γαμπρού με περισσότερο πείσμα. Πρώτος μετά το πλούσιο δείπνο έσυρε το χορό ο απόμαχος χορευταράς κ. Βασ. Λέκκας που με τις αστείες χορευτικές κινήσεις του ξεκάρδισε όλον τον κόσμο. Ύστερ’ απ’ αυτόν ο δηλ)λος κ. Βασ. Παναγιώτου με επιτυχία χόρεψε το «Δέλβινο και Τσαμουργιά». Έπειτα ο διακεκριμένος ιατρός κ. Ανδ. Κώτσης έδειξε πως πρέπει να θεωρήται και διακεκριμμένος και στο χορό, χόρεψε με αρκετή επιτυχία και χάρη το «Ζαγορίσιο» και το «Πωγωνίσιο». Επίσης διεκρίθησαν στο χορό ο κ. Χρυσόστομος Ν. Οικονόμου, ο δημ)λος Ιωάν. Μάνζιος, με το «σύρε μάνα μ’ πες του Γιάννη», ο φοιτητής της ιατρικής κ. Βασ. Μήτσης, ο Χρυσ. Παπαφώτης, ο κ. Ευάγ. Γκούβαλης, οι κ. κ. Γρ. Μούλιος, Φ. Πάντος μετά του μικρού υιού του Αλέξη, Εμμ. Θεοδώρου, Βασ. Πλόκκας, Γ. Πλόκκας, Θ. Λώλης, Σπ. Ιωάννου, Λάζαρος Μπαλάσκας και πολλοί άλλοι των οποίων μας διαφεύγουν τα ονόματα.
Το γλέντι κράτησε ως το μεσημέρι της Δευτέρας έκανε μια μικρή διακοπή για να επαναληφθή το ίδιο βράδυ της Δευτέρας στο σπίτι της νύφης και να κρατήση ως το μεσημέρι της Τρίτης. Κείνο όμως που θα μείνη αξέχαστο είνε το τελευταίο τρίωρο του γλεντιού στο μεσοχώρι του Κουρεμαδιού δίπλα στο κρυσταλλένιο νερό της βρύσης και κάτω απ’ τον πυκνό και βαρύ ίσκιο του νεαρού πλατάνου. Εκεί ο φωτογράφος μας έδωσε και μια φωτογραφία ενθύμιο του γλεντιού που τελείωσε με την ευχή όλου του κόσμου στον κ. Γ. Παπαφώτη «να του προκόψουν τα παιδιά και στάλλα να χαρούμε».
ΣΤ. ΓΡΑΒΙΛΑΣ
Η ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ- όπως την είδεν ο κ. Νικόλαος Νίτσος εις τα 1909
Νικόλαος Νίτσος- ο σημαντικότερος ίσως Θεσπρωτός λόγιος, απο του Τσαμαντά, ΄δημοσίευσε το παρακάτω στη ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ το 1933.
Επανειλημένως ο τύπος έκαμε λόγον περί ληφθείσης αποφάσεως υπό της Κυβερνήσεως προς ίδρυσιν εν Ηπείρω νέου Μουτεσαριφλικίου με πρωτεύουσαν την παράλιον Ηγουμενίτσαν και με περιοχήν εκ των Καϊμακαμλικίων Φιλιατών, Παραμυθίας και Μαργαριτίου. Ούτω δε αν η απόφασις αυτή εκτελέσθη η νυν άσημος και άγνωστος Ηγουμενίτσα θ’ αποβή ο επισημότερος ηπειρωτικός λιμήν και θα χρησιμεύη ως επίνειον των Ιωαννίνων μεθ’ ων πρόκειται να συνδεθή δι’ αμαξιτού δρόμου.
Επισκεφθείς τελευταίον τον λησμονημένον και τοις πολλοίς άγνωστον λιμένα τούτον της Ηπειρωτικής χώρας μετά των εκ Κ]πόλεως ελθόντων φίλων κ.κ. Λαζ. Κοσμά τραπεζίτου, και Θεολ. Ι. Θεολογή, διευθυντού αρτοποιείων και μέλους του νομαρχιακού συμβουλίου Πρωτευούσης, σπεύδω να εξωτερικεύσω διά του φίλου «Ταχυδρόμου» τον ενθουσιασμόν μου διά την Ηγουμενίτσαν και τα πέριξ περικαλλή και εύφορα μέρη και να παραδώσω εις τους αναγνώστας αυτού τινάς των ευαρέστων εντυπώσεών μου.
Ο λιμήν της Γουμενίτσας είναι θαυμάσιος και ασφαλέστατος, προφυλασσόμενος εκ μέρους μεν της ξηράς υπό των υπερθέν λόφων και ορέων, από δε του στομίου εκ της απέναντι ακριβώς κειμένης Κερκύρας εκτέλεσιν δε τεχνικών τινών έργων εκβανθύσεως εις το στόμιον και επί της δεξιάς τω εισπλέοντι πλευράς θ’ αποβή προσιτός εις παν είδος πλοίου. Γη ευφορωτάτη, ένθα ευδοκιμεί η ελαία, η πορτοκαλέα, η κιτρέα, η λεμονέα, η άμπελος και παν είδος δημητριακών. Λειμώνες και χειμάδια λαμπρά. Κλίμα ηπιώτατον μη διαφέρον σχεδόν του της Κερκύρας. Εν γένει το μέρος τούτο επροικίσθη υπό της φύσεως θαυμασίως όπως συνοικισθή πόλις πολυάριθμος, ευλίμενος και εμπορικωτάτη. Οι Βενετοί εξεμεταλλεύοντο και τον λιμένα τούτον, όπως σχεδόν άπαντα τα παράλια της Ηπείρου και Αλβανίας, και κατείχον στρατιωτικώς αυτόν, όπως δεικνύουσι τα σωζόμενα λείψανα των εκατέρωθεν του λιμένος ερειπίων. Αλλά σήμερον;…
Εν Ηγουμενίτσης ο πολιτισμός εκδηλούνται διά της υπάρξεως καλυβών τινων πενιχρών χρησιμεύουσων ως τελωνείου και υγιεινομείου και ενός ρυπαρου χρονιου. Η νεωτέρα αρχιτεκτονική αντιπροσωπεύεται αφ’ ενός μόνον εκπροσώπου ελαιοτριβείου, όπερ Κερκυραίος τις ίδρυσεν, αλλά το οποίον χρησιμεύει νυν ως αποθήκη εμπορευμάτων, διότι ο Κερκυραίος ζημιωθείς εγκατέλιπεν αυτό παραλαβών μόνον τας μηχανάς του. Μ’ όλας τας ανακρίσεις και ερωτήσεις μου δεν ηδυνήθην να εννοήσω διά τι δεν ελειτούργησε το ελαιοτριβείον τούτο είναι πλουσιώτατος εις ελαίας και θα είχεν συμφέρον οι περίοικοι εις την εξακολούθησιν της λειτουργίας αυτού. Αι απαντήσεις των χωρικών, ποικίλαι την έκδοσιν, ουδόλως μ’ εφώτισαν. Φαίνεται όμως ότι προ παντός η έλλειψις ασφαλείας συνέτεινε να ναυαγήση και η επιχείρησις αυτή. Εις τα μέρη εκείνα η ληστεία, η αρπαγή, η αυτοδικία, αι αντεκδικήσεις και τα παρόμοια ευρίσκονται εν πλήρει ισχύα. Και σήμερον ακόμη άπαντες ανεξαιρέτως οι χωρικοί Χριστιανοί και Τούρκοι, οπλοφορούσιν. Ουδείς εξέρχετοι της οικίας του, αν δεν φέρη επί του ώμου το Γκρά, εκ δε της οσφύος αν δεν κρεμάση το ρεβόλβερ του.
Το ημίβαρον των κατοίκων υποβιβάζει κατά μέγα μέρος την εκ του τόπου γοητείαν και ανγκάζεται τις αγανακτών ν’ αναθεματίση το προηγούμενον Κ]κόν συστήματα οποίον διά της δηλητηριώδους επιρροής των μετέβουν για παραδεισίου γης εις αυτόχρημα καλασιν! Αν όμως νυν πραγματοποιηθή τα σχέδιον της κυβερνήσεως και καταστή Ηγουμενίτσα πρωτεύουσα Μουτεσαραφλικίου, θα εξημερωθή και το θαυμάσιον τούτο τμήμα του ηπειρωτικού εδάφους και θα ευδαιμονήσωσιν οι κατοικούντες αυτό.
Ούτοι είναι ευφυείς και έχουσι πρωτογόνους τινάς αρετάς, εν οις πρωτεύει η φιλοξενία. Ταύτην εξασκούσιν οι κάτοικοι των χωρίων εκείνων ως αρχαίοι Έλληνες και εισερχόμενος τις εις τους οίκους των αμέσως αναπολεί σκηνάς φιλοξενίας εκ του αρχαίου ελληνικού βίου, ως περιγράφονται αυταί εν τη Ιλιάδι και Οδυσσεία.
Εις τον μυχόν του κόλπου υπάρχουσι τα ερείπια της Μονής, περί ης πολλά τα θαυμάσια διηγούνται οι περίοικοι. Ενώ δε η Μονή ην ανδρική δεν δυσκολεύονται να εύρωσι σχέσιν του ονόματος της Γουμενίτσας με το της ηγουμένης (χαϊδευτικώς και κατ’ αποκοπήν του αρχικού γράμματος ηγουμενίτσα). Εννοείται ότι η παραγωγή αυτή του ονόματος είναι ασυστατός τις και αναξία αποδοχής. Το όνομα φαίνεται σλαυικής προελεύσεως, όπως και εν Μακεδονία υπάρχουσι παρόμοια ονομασίαι. Ονομασίαι δε σλαυικαί τόπων χωρίων κλπ εν Ηπείρω απαντώσι και ετέραι. Γαλλιστί ο κόλπος ούτος λέγεται golf de Gomonitja , τουθ’ όπερ ενισχύει την σλαυικήν του ονόματος προέλευσιν.
Εις δεκάλεπτον από της παραλίας απόστασιν υπάρχει το μικρόν χωρίον Γράβα μικτόν εκ Τούρκων και Χριστιανών. Μία εκ των οικίων του εκτισμένη εν σχεδίω μικρού φρουρίου μ’ όλα τα απαιτούμενα της αμύνης, επέσυρε την προσοχήν μας. Επιθυμήσαντες να επισκεφθώμεν εκ περιεργείας ταύτην, εγενόμεθα δεκτοί παρά του νυν ιδιοκτήτου Μωαμεθανού, μεγαλοσώμου υψηλού φουστανελλοφόρου ανδρός, μεθ’ όλων των δειγμάτων ειλικρινούς φιλοξενίας.
Μας περιήγαγεν ανά το διάφορα τμήματα της οικίας και μας διηγήση την ιστορίαν των άλλοτε κατόχων, διασκορπισθέντων και εγκαταλιπόντων ταύτην, συνεπεία τραγικών φονικών σκηνών μεταξύ οικείων και συγγενών. Πόσα είδον τα τείχη της οικίας ταύτης από των χρόνων του τυράννου της Ηπείρου Αλή πασά, εις τους ανάγεται η ίδρυσις της παρά του πρώτου οικίστου της, μικρού χωροδεσπότου των μερών εκείνων. Εις το μουσουλμανικόν νεκροταφείον του χωρίου τούτου παρετηρήσαμε και το εξής περίεργον επιτύμβιον πλάκα αναγράφουσαν ελληνιστί το όνομα του εκεί αναπαυομένου πιστού Μουσουλμάνου! Του τμήματος τούτου οι κάτοικοι, Μουσουλμάνοι και μη, αλβανοφωνούσι γενικώς. Οι πλείστοι όμως των ανδρών εννοούν και λαλούν και την Ελληνικήν. Ως εκ του αλβανοφώνου των κατοίκων η τελεία αλβανομάθεια του φίλου μας κ. Λαζ. Κοσμά μας ήτο πολύ χρήσιμος. Μας έξηρεν εις τα όμματα των εντοπίων όλων εν γένει οίτινες μας εθεώρου πλέον ως οικείους και αδελφούς, αφού μεταξύ ημών ευρίσκετο και εις γινώσκων ν’ απαγγέλη τόσον καλά το «τουγκετιέτα!» (ανάλογον του καλή μέρας σας!) και όλα τα παρεπόμενα.
Επειδή φύσει μεταξύ μας συνδιελεγόμεθα ελληνιστί, εις δ’ ημών έφερε πιλόν, το γεγονός της διαβάσεως μας διά των αλβανοφώνων τουρκικών χωρίων εσημειούτο διά των αλβανιστί λεγομένων λέξεων.
« πέρασαν δύο Καούρηδες κι ένας Φράγκος»! Η λέξις καούρης (γκιαούρ) εν τη αλβανική δηλοί τον Χριστιανόν, δεν θεωρείται δε προσβλητική, διότι και οι Χριστιανοί αλβανόφωνοι την μεταχειρίζονται προκειμένου να χαρακτηρίσωσιν εαυτούς ως Χριστιανούς.
Επί τη ευκαιρία της εκδρομής ταύτης επεσκέφθημεν και την παρά την Σούβλεσιν (Αγ. Βλάσιον (;) ιστορικήν Μονήν του Ραγίου. Η Μονή αυτή, αρχαιοτάτη και πλουσιωτάτη εις γαίας, ελαιώνας, αμπέλους κλπ. ήτο μέχρι πρό τινος ενοριακή υπαγομένη εις τα χωρία Σούβλεσιν και Καστρί. Αλλ’ η αρπακτική διάθεσις των κατοίκων και η φαυλότης των πλείστων ηγουμένων περιήγαγον αυτήν εις το βάραθρον παντελούς σχεδόν καταστροφής. Η Μ. Εκκλησία όμως προς διάσωσιν της την ανεκήρυξε τελαυταίαν Σταυροπηγιακήν. Περί του βίου της πλουσιωτάτης και αρχαίας ταύτης Μονής σχεδόν ουδέν εγγράφως διεσώθη. Μονή η κομψή εκκλησία της, ρυθμού καθαρώς βυζαντινού, κτίσμα του θ’ η αιώνος, περικλείει την ιστορίαν της. Αι επί των τοίχων της βυζαντιναί αγιογραφίαι, έχουσαι πολλαί διά της λόγχης έξω ρυγμένους τους οφθαλμούς και φέρουσαι και άλλους ποικίλους ανά τα άγια σώματά των ακρωτηριασμούς υπό σφαιρών εντετειχισμένων και ετέρων οργάνων, διαλαλούσι γερώς και διηγούνται επωδύνως τας ποικίλας καταστροφάς και δηώσεις, ας διά των αιώνων υπέστη.
Αγάθην και επαινετικήν μνείαν διασώζουσιν οι περίοικοι της ηγουμενείας Ναθαναήλ του εκ Πίοβλας (νυν Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης), όστις πε΄ρι το 1866-67 θεμελίωσε τα πρώτα νέα περί τον ναόν κελλία και εγένετο ούτως είπεν, ο δεύτερος κτίτωρ της εν λόγω Μονής. Αι επί των τοίχων και επί της πύλης εντετειχισμέναι επιγραφαί λαλούσιν επαινετικώς και ευφημερώς περί του έργου της Α. Σ. του αγίου Πρεβέζης. Και ο νυν ηγούμενος πανοσ. αρχιμανδρίτης κ. Διονύσιος ο Κρής κληρικός μεμορφωμένος και αξιοπρεπής, διοικεί πολύ ευδοκίμως τα της Μονής ταύτης μεριμνών περί των συμφερόντων αυτής μετά ζήλου, και ελπίζομεν είναι ότι θα περισώση τα κατ’ αυτήν και θα την αναγάγη εις την προσήκουσαν περιωπήν, ως άλλως επιβάλλεται το τοιούτον λόγω των εισοδημάτων της και της ιστορικής της αξίας.
Η θεά εκ του εξώστου των κελλίων της Μονής ταύτης αποτελεί απόλαυσιν. Ο θεατής έχει ενώπιον του εύφορον πεδίον, όπερ διαρρέει οφιοειδώς ο Θύαμις κυλίων μεγαλοπρεπώς και ήρεμα τα θολά μάματά του προς το Ιόνιον πέλαγος, όπερ εκ δύο μερών διεκρίνεται τέρπον τον οφθαλμόν διά του κοινού χρώματός του. Ορη δε και δρυμοί και δάση και ελαιώνες και ποικιλία εναλλασόντων χρωμάτων καθιστώσιν αλησμόνητον το θέαμα, εάν τύχη μάλιστα να το ιδή τις κατά την μεγαλοπρεπή δύσιν φθινοπωρινού ηλίου, όπως ημείς.
Κατά την εις Φιλιάταις επάνοδόν μας επεσκέφθημεν και τα ερείπια της αρχαίας Κεστρίας, την οποίαν περιλείχουσιν εκ του πλείστου μέρους τα ύδατα του Θυάμιδος. Αλλά περί των εκ των ερειπίων τούτων εντυπώσεων εις άλλοτε.
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: ΝΕΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΑΤΩΝ
Σχολικές φωτοαναμνήσεις…
ομορφες συμμαθήτριες σε εκδρομή στου Τάκα, Ευτυχία Ντάϊκου, Βασιλική Κοντονάτση, χμ; και Ευγενία Μεσχίνη.
να τες πάλι εδω πίνουν πορτοκαλάδα- έχει προστεθεί στην παρέα (μάλλον) η Αννα η Γκόγκου και η Μπίκα. Μια απο όλες ξεχώριζε σε ομορφιά και χάρη- ηταν η brigitte bardot του σχολείου μας και συνήθως έπιανε τις άκρες στη φωτογράφιση…
εδω είναι απο Γυμναστικές επιδείξεις αλλά δεν θυμάμαι ονόματα, απο τις 3 μπροστά νομίζω οτι η αριστερά είναι η Σίνι και δεξιά η Μιμή; (θα με διορθώσει ο Χρήστος μου… ψοφάει να κάνω λάθη!)
Διαβάστε την εφημερίδα μας
εφημερίδα να την κάνει ο Θεός, ένα δίμηνο περιοδικό του Δήμου Φιλιατών να λέμε!
Τσαμαντάς, γιορτή Μοσχαριού 2017
Μεγάλη προσέλευση και επιτυχία είχε και η φετινή γιορτή Μοσχαριού, που διοργανώνεται εδώ και αρκετά χρόνια στο αλλοτινό κεφαλοχώρι των Φιλιατών. Μια γιορτή αφιερωμένη στο πρωτογενή, πλουτοπαραγωγικό τομέα που κρατάει ζωντανά κάποια από τα ορεινά χωριά του Δήμου Φιλιατών.
Ξεκινάμε μια φωτογραφική απεικόνιση κάποιων προσώπων που συμμετείχαν στην εκδήλωσης- πρώτα από τους συγγενείς- παρούσα η Άννα η Μαλάμη στα 98 της, μαζί με το γιό, την νύφη της και το σόι Μιχάλη Παπαφωτίου.
Μετά από τους φίλους- συμμαθητές, Αντώνης Γκογκορώσης, Κώστας Ντέτσικας και Αντώνης Κωνσταντίνου- μαζί με εμένα.
Και μετά μια γενικότερη ματιά στους πανηγυριστές
με χαμόγελο οι Βαβουριώτες…
Χαμόγελο μας χαρίζουν και οι αρχές μας, ο Περιφερειάρχης Αλέξανδρος Καχριμάνης, η Περιφερειάκή Σύμβουλος Ιλιάνα Σπανόπουλου, ο Πρόεδρος της Αναπτυξιακής Εταιρίας Ηπείρου Κώστας Ντέτσικας, ο πρόεδρος του Τσαμαντά Σωτήρης Λάγαρης κ.α!
Ο νεός Πρόεδρος του Συλλόγου Βαγγέλης Βαλέχας, ευχαρίστησε τον κόσμο για την αθρόα προσέλευση και τους ευχήθηκε να περάσουν καλά
Χαιρετισμό απεύθυναν και ο Δήμαρχος
Και ο Περιφερειάρχης
Και οι βουλευτές Κάτσης και Γιόγιακας… αλλά μας είχε τελειώσει το φίλμ ή όποιος μας αγνοεί το επιστρέφουμε, δεν μας αρέσει να χρωστάμε! Το χορό άνοιξαν οι γυναίκες του Συλλόγου, που πάλευαν μια βδομάδα να προετοιμάσουν τα της εκδήλωσης- Τα οποία ήταν υπέροχα, το τσίπουρο, η φέτα, η σαλάτα και ειδικά το μοσχάρι με το κριθαράκι και τα κρασιά βεβαίως!
Το χορό πήρε κι ο ξενιτεμένος Τσαμαντιώτης στη Λάρισα Σπύρος Ιατρού
Για να συνεχίσει η «Θάνα»…ο «Μπράνθης», ο«Πέρα Μαχαλάς»
Κι όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς…
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της όμορφης αυτής εκδήλωσης και ιδιαίτερα στο νέο Δ.Σ. του Συλλόγου!
ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ 