ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

ΑΝΑΡΤΗΣΕ: Νικηφόρος Τσάτσης

…………..οι πρω’ι’νες θύμησες ειναι αλλοιωτικες……..και όλοι οι ανθρωποι δεν ειναι ΙΔΙΟΙ…….απο οπου κι αν προέρχονται κι οποιον Θεό κι αν πιστευουν……..

Είμαι κι εγω απο ένα χωριο με βυζαντινες ριζες και ονομα…..ΠΕΤΡΩΔΑ……μικρα καταλοιπα ακομη δειχνουν το μερος που γεννηθηκα , αλλα η Εκκλησια στεκει ακομη εκει και αγναντευει ολον τοπο γυρω-γυρω απο τον Καλαμα , που νωχελικά και με σιγουριά περναει τη Σκαλα του Ζωργιάννου , δινει ζωη στον κάμπο της Σαγιαδας και αγκαλιαζεται με τα νερα του Ιονιου απέναντι στην Κερκυρα…

Στον καιρό του μεγαλου εξισλαμισμου στην Ηπειρο στα 1630 περίπου το χωριο μας χωριστηκε στα δυό……όσοι θελησαν να διατηρησουν τις περιουσιες τους επρεπε να ασπαστουν τον Ισλαμισμο για να συμβαδιζει ΠΙΣΤΗ – ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ…..χωριστηκαν απο τους άλλους και αποχωρησαν απο τη θεση του παληου χωριου , απέναντι απο την Εκκλησια , στους προποδες και εγκατασταθηκαν στο σημερινο ΑΝΩ ΠΑΛΑΙΟΚΚΛΗΣΙ , με τη δικη τους ονομασια ΓΚΟΥΡΤΖΑ -Γκουρ Ιζι , Πετρωδες μερος κι ετσι δημιουργησαν ενα παραληλο χωριο-συνοικισμό χωρις να απαρνηθουν το ονομα του χωριου απο το οποιο προέρχονταν………δημιουργηθηκε ενα μεγαλο χωριο, μεγαλος και ο προσυλητισμός που πετυχε ο Σουλτανος ..

.Οι Χριστιανοι παρεμειναν εκει και αγοτερα μετωκησαν στη σημερινη θεση του χωριου ΚΑΤΩ ΠΑΛΑΙΟΚΚΛΗΣΙ ως κολληγοι και εργατες

γης στους κατακτητές που διατηρησουν περιουσιακά κάθε σπιθαμης Γη….

Περασαν τα χρόνια, ολοι μαζι ζουσαν αρμονικά , οι συνθηκες ζωης προχωρησαν και φτασαμε στον πόλεμο του 40……ο πατερας μου ασχολουμενος αποκλειστικά με τη γεωργια, ειχε δωσει ‘τα λιγοστα προβατα του » μισιακά » – ας ηταν το πολυ 50 -, στον Αλή Αλιούσι που κατοικουσε φυσικα στη Γκουρτζα……

Η κατασταση ειχε ξεφυγει , οι Τσαμηδες , η τους διναμε αφορμες ή εδιναν κι αυτοι νομιζοντας οτι η προπαγανδα των Ιταλων με αξονα την Αλβανια θα εχει αισιο τελος γι αυτους σε τετοιο βαθμο , που έγιναν εκτροπα πολλα με δολοφονιες εκατερωθεν…. στην αποχωρηση των Γερμανων οι ομαδες του ΕΔΕΣ οδηγησαν με τον τροπο τους τον πληθυσμο 18.000-20,000 Τσαμηδων πέρα απο τα ελληνικα συνορα με παρατραγουδα και βιαίως με αφορμη του οτι πηραν αναφανδον το μερος των ΙταλοΓερμανων κατακτητων…οι λιγοστοι που καταταχτηκαν στο ΕΑΜ δεν μπόρεσαν να σωθουν κι ετσι η αποχωρηση τους απο την Ελλαδα ολοκληρωθηκε…..

Αναμεσα σ αυτους που αποχωρησαν ηταν και ο κτηνοτροφος ΑΛΗ ΑΛΙΟΥΣΙ που δεν αφησε τα προβατα του πατερα μου στην Ελλαδα , αλλα τα πήρε μαζι του στην Αλβανια…Και να τα άφηνε θα γινοτανε λάφυρο στο πλιατσικο σε ο,τι απέμεινε σημαντικο απο τις περιουσιες τους ……τα κρατησε , μαζι με τα δικά του κάτι λιγα χρονια κρυφα στα βουνα της Αλβανιας εως ότου τα απαλλοτριωσε ο Χοτζας…..

Ηρθαν άλλοι καιροί, έπεσε το κομμουνιστικο συστημα του Χοτζα όπως και στα αλλα ανατολικα Κρατη και γιομισε η Ελλαδα πρσφυγες Αλβανους – Βορειοηπειρωτες και Τσαμηδες ….Ο Αλης φροντισε απο τους πρώτους με τη γυναικα του μαζι να μπουνε στην Ελλαδα……ήταν απο τους Τσαμηδες που δεν ειχαν εχθρους ή δεν παρεκτραπησαν διολου οταν γινοτανε χαλασμος….θαρρετα κτυπησε ένα απογευμα την πόρτα του πατρικου μας…..

— Ω, Μαρκο, ώ Μάρκο…..αρχισε να φωναζει δυνατα, ηπειρώτικα…

— Για έβγα , παιδι μου να δεις , ποιος ειναι , ειπε η μαννα στον αδελφό μου…..

— Ειναι δυο ξενοι μάννα…

— Πες τους να περάσουν……

— Μόλις πέρασαν και αντικρυστηκαν μεταξυ τους , η μάννα και το ζευγαρι, η μαννα μου έμεινε άγαλμα……

— Α’ι’ντε ωρε Αλη , που ξεφυτρωσες απο δω ;

— Καλη σου ωρα , Μαρκοβα…..καλως σε βρηκα……

Κι αρχισε η κουβεντα για τα παληα……αυτος ο λυγερόκορμος Τσαμης ειχε σωσει 2-3 φορες τους γονείς μου απο επιθεσεις νεαρων Τσαμηδων και την τελευταια φορα τους ειχε οδηγησει στο χωριο και στο σπιτι μας με ασφαλεια…..απ αυτα και η μεγαλη τους φιλια,,…Οταν αποκαμαν, ηπιαν τους καφεδες τους και αναθαρρησαν….

— Ξερεις γιατι ηρθα εδω, Μαρκοβα ;

— Για ο,τι κι αν ήρθες εισαι καλοδεχούμενος κι αποψε θα μείνεις εδω, Αλή…..

— Ηρθα να σου πληρωσω τα πρόβατα που ειχα μισιακά με το Μάρκο και τοχω βαρος ακομη…..δεν μου καλοφανηκε να τα αφησω ερμα να τα φαει ο κοσμος κι οχι ο νοικοκυρης και τα πηρα στην Αλβανία…..

— Τι λές τωρα , Αλή;..Υστερα απο 50 χρόνια να πάρω εγω λεφτα απο τα πρόβατα ; Εβγα όξω, κοιτα πέρα στην Εκκλησιά……..εκει ειναι ο Μάρκος…..πήγαινε να του τα δωσεις ….αν σου απολογηθει φυσικά….εγω λεφτα δεν παιρνω…..δε μου χρωστας , Αλη….σου χρωσταμε ίσως και τη ζωη μας ακομη για όσα εκαμες για μάς….

Ο Αλής κοντοσταθηκε, βουβαμαρα στη μικρη σαλα του καθιστικου , στο πατρικο , και δεν εβγαλε λαλιά……δεν μιλαγε κανείς……

— Ακους εκει να θελεις να πληρωσεις ;…εσυ δεν ηξερες που βρισκοσουνα , που θα πήγαινες και πώς κι εγω να θέλω τα λεφτα σου ;

— Νασαι καλά , Μαρκοβα……..ειστε πάντα οι φιλοι μου….και θα ειτε πάντα οι καλύτεροι,,

Ο Αλής με τη γυναικα του, έμειναν το βραδυ στο σπίτι……..επισκεφτηκαν οσους παληους ζουσανε γιατι » ειχε μουτρα και λευκο κούτελο » , αμετοχος σε αδικοπραξιες της εποχης……καθησε λίγες μερες στη Θεσπρωτία και γυρισε στο Φιερι

στο σπιτι του…..την επόμενη χρονια , οταν εγινα κι εγω κοινωνος σε οσα συνεβησαν με τον ερχομο του Αλη στην Ελλαδα επισκεφτήκαμε την Αλβανια με τον αδελφο μου για να βρουμε εκει τον Αλή…….Δεν προκάμαμε ομως……ο ΦΙΛΟΣ των γονεων μας , ο πιστος – αληθινος φιλος ειχε αποχωρησει απο τα εγκοσμια….τιμησαμε οσο μπορέσαμε τη μνημη του και γνωρισαμε τους συγγενείς του στο Δυρραχιο οι οποίοι μας άνοιξαν πόρτες και αγκαλιές διάπλατα όσες φορες κι αν πήγαμε στην Αλβανια….

Τιμη σε αληθινους φιλους….