ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

Ριζοσπαστική ευθύνη για τη βία στους κοινωνικούς θεσμούς- Αντιεπιχειρηματικό μένος και εχθρότητα προς το υλικό και πνευματικό κεφάλαιο (capital) – Πνευματοκτόνος μικροκομματισμός και αντιπαραγωγικός παρασιτισμός

Γιώργος Μαστορίδης

     Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία έχουν πολλά πλοκάμια στην πολιτική και τον συνδικαλισμό και γενικότερα στην κοινωνία και πολιτεία, με συνακόλουθες αρνητικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία. Καλλιεργούνται συστηματικά από το σύνολο σχεδόν των ριζοσπαστικών κομμάτων, υποδαυλίζονται από μεγάλη μερίδα της στρατευμένης δημοσιογραφίας και δεν στιγματίζονται παρά ελάχιστα από τον κόσμο του πνεύματος. Τα ψεύδη του λαϊκισμού και η δημαγωγική υπερβολή ελλοχεύουν μόνιμα στην ψυχή του πολίτη, ο οποίος «λαϊκίζοντας και πολιτικολογώντας» εκτονώνεται από τα καθημερινά του προβλήματα.

      Η μικροκομματική νοοτροπία των ριζοσπαστικών αντικαπιταλιστών αφενός σκιάζει και τρομάζει την κοινωνία, αφετέρου η πολιτική ανυπακοή τους υποσκάπτει την εύρυθμη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών. Συγκεκριμένα, ριζοσπάστες και συνδικαλιστές επιμένουν ακόμα και στη σύγχρονη εποχή να θεωρούν τον επιχειρηματία, την επιχειρηματικότητα και το κεφάλαιο (capital), κάτι ανάμεσα σε αφεντικό και δράκο «με χοντρό λαιμό και πούρο». Μεταξύ πολλών άλλων, παρεμποδίζουν η/και υπονομεύουν την αλλαγή και αναγκαία εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στους εκπαιδευτικούς και τους άλλους κοινωνικούς θεσμούς.

Τι είναι οι κοινωνικοί θεσμοί;

      Η μετάβαση από τις μικρές φυλές στη δημιουργία μεγάλων πόλεων – μια διαδικασία, η οποία εκτιμάται πως άρχισε να συντελείται περίπου πριν από δώδεκα χιλιάδες χρόνια – απαιτούσε την ύπαρξη κανόνων λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας, τους γνωστούς ως «ηθικά αποδεκτούς κανόνες». Χωρίς την ύπαρξή τους οι μακρινοί μας πρόγονοι δεν θα μπορούσαν να είχαν αναπτύξει μεγάλες, σύνθετες κοινωνίες και πόλεις, οι άνθρωποι δηλαδή θα ήταν ανίκανοι να ενωθούν και να συγκροτήσουν κοινωνίες που θα λειτουργούσαν εύρυθμα.

      Όσο βέβαια οι κοινωνίες εξελίσσονται και εκσυγχρονίζονται, νέες κοινωνικές ανάγκες δημιουργούνται και μαζί τους νέοι θεσμοί. Κάθε κοινωνία, από την πρωτόγονη μέχρι τη σύγχρονη μορφή της, για να λειτουργήσει και να διατηρηθεί πρέπει να ικανοποιεί τις βασικές της ανάγκες (αναπαραγωγή νέων μελών, μετάδοση γνώσης, επίλυση συγκρούσεων κ.ά.). Οι οργανωμένες και σταθερές σχέσεις και δραστηριότητες που έχουν σκοπό να ικανοποιήσουν σημαντικές κοινωνικές ανάγκες αποτελούν τους θεσμούς:

    1. Οικογενειακοί θεσμοί (συγγένεια, γάμος, οικογένεια), για να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή και τη φροντίδα των νέων μελών.

    2. Εκπαιδευτικοί θεσμοί (σχολεία, πανεπιστήμια), για να εξασφαλίσουν τη μετάδοση και την παραγωγή γνώσεων και αξιών.

    3. Οικονομικοί θεσμοί (επιχειρήσεις, υπηρεσίες), για την παραγωγή και διακίνηση των αναγκαίων αγαθών.

    4. Πολιτικοί θεσμοί (συμβούλιο γερόντων, βασιλεία, Κοινοβούλιο) για την εξισορρόπηση των συγκρούσεων μεταξύ των ομάδων.

    5. Θρησκευτικοί θεσμοί (τόποι λατρείας, ιερατεία) για τις πνευματικές σχέσεις με το απόκοσμο και συμπαντικό μυστήριο.

    Τα μέλη επομένως ενός κοινωνικού συνόλου, για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές και υλικές ανάγκες τους αναπτύσσουν σταθερές και οργανωμένες σχέσεις ιεραρχίας και πειθαρχίας, όπως γονείς- παιδιά, δάσκαλοι- μαθητές και σχετικές δραστηριότητες στην οικογένεια, την εκπαίδευση, την εκκλησία, την πολιτεία. Οι ριζοσπάστες, όμως, στην καθημερινή κομματική δράση λειτουργούν ως κομματικές παγίδες αναρχισμού, αναχρονισμού, συνωμοσιολογίας  και μαύρης καταστροφολογίας: «όλοι αντάμα βρίζουν, απειλούν, συκοφαντούν και φοβερίζουν». Η μαύρη ριζοσπαστική και καταστροφική μαυρίλα τους διδάσκει στους νέους ηθικά και παραδειγματικά τρόπους και μεθόδους αντικοινωνικής και αντιοικονομικής πρακτικής συμπεριφοράς.

Αντιεπιχειρηματικό μίσος και εχθροπάθεια

     Η ιστορία καταδεικνύει ότι το κεφάλαιο (capital)  είναι υλικό, πνευματικό και ιδεολογικό.  Αυτονόητα, όταν κάποιος επιχειρηματίας προσλαμβάνει έναν υπάλληλο, για να κάνει κάποια εργασία, τι εξετάζει;  Τις σπουδές του, την πιθανή προϋπηρεσία του, τις γνώσεις του σε ξένες γλώσσες και στην πληροφορική, τις πνευματικές ικανότητές του τελικά, για να επιτελέσει την εργασία του αποτελεσματικά. Οι ριζοσπάστες, όμως, ως βασικό κριτήριο για τους κρατικούς διορισμούς θεωρούν την  αντικαπιταλιστική ιδεολογία και τη συμμετοχή σε καταλήψεις.   

     Χωρίς κανένα πτυχίο και με μοναδικά προσόντα τη συμμετοχή στο ΚΕΕΡΦΑ και το μαθητικό (!) περιοδικό Anticapitalista, στις 26 Οκτωβρίου 2018 με απόφαση του τότε πρωθυπουργού διορίστηκε μία 25χρονη κρατική υπάλληλος. Η σχετική δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αναφέρει: «Διορίζουμε την …. σε θέση μετακλητής υπαλλήλου στο Γραφείο Τύπου της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού με ΜΚ 1 της ΔΕ κατηγορίας». Το βιογραφικό της κρατικής υπαλλήλου είναι χαρακτηριστικό του ριζοσπαστικού αντικαπιταλισμού χωρίς ίχνος δημοκρατικής λογικής και οικονομική παιδείας: «Ονομάζομαι…, γεννήθηκα το 1995 στο Κερατσίνι και μεγάλωσα στην Αμφιάλη. Τελείωσα το 2ο Γελ. Κερατσινίου. Από τα μαθητικά μου χρόνια ανέπτυξα πολιτική δράση. Εκπροσώπησα την Β΄ Πειραιά στη ΙΖ σύνοδο της βουλής των εφήβων, συμμετείχα σε ρητορικούς αγώνες, οργανώθηκα στην αντικαπιταλιστική αριστερά, όπου δραστηριοποιήθηκα για 2 χρόνια. Παράλληλα, υπήρξα συντονιστικό- ιδρυτικό μέλος της ΚΕΕΡΦΑ Κερατσινίου (κίνηση ενωμένοι ενάντια στον ρατσισμό και την φασιστική απειλή) απ’ το 2012 που δημιουργήθηκε. Άρθρα και δημόσιες τοποθετήσεις μου έχουν δημοσιευτεί στο μαθητικό περιοδικό Anticapitalista και στην εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη».

      Το μίσος και η εχθροπάθεια των ριζοσπαστών κατά της επιχειρηματικότητας στην ουσία σημαίνει μίσος και φθόνο για την οικονομική ελευθερία αλλά και για κάθε «άλλον» διπλανό συνάνθρωπό τους, όπως εκφράζεται στον πνευματοκτόνο ριζοσπαστικό μικροκομματισμό και τον αντιπαραγωγικό παρασιτισμό, ο οποίος καλλιεργείται ακόμα και στους 15χρονους Μαθητές.

Δημοκρατισμός και όχι ριζοσπαστισμός

    Στη ριζοσπαστική ιδεολογία, νοοτροπία και πρακτική εμπεριέχεται η βία του δογματικού, μονολιθικού και ισοπεδωτικού κολεκτιβισμού.  Η πολλαπλότητα των ιδεών  διακρίνει τις δημοκρατικές κοινωνίες από τις  αυταρχικές ή/και δικτατορικές. Στις δημοκρατίες η επιλογή των ιδεών και η οικονομική ελευθερία στην παραγωγή συνοδεύεται από την ευνομία και τη νομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, όμως πολλές νοοτροπίες, διαδικασίες και δομές δεν αλλάζουν εύκολα. Πρόσφατα μάλιστα οι αντιεμβολιαστές συγκρότησαν Ριζοσπαστικό Αντιεμβολιαστικό Κίνημα με αρχηγό εμβολιασμένο! Κρατώντας ντουντούκες περιφέρουν τη θλιβερή τους ύπαρξη από διαδήλωση σε διαδήλωση επιβεβαιώνοντας ότι με τις αντικοινωνικές ριζοσπαστικές νοοτροπίες το μέλλον της οικονομίας δεν είναι ευοίωνο.

    Στην εκπαίδευση, την κοινωνία και την οικονομία η αντικαπιταλιστική νοοτροπία είναι ταυτισμένη με τον παρασιτισμό και τα δανεικά. Άλλωστε, όταν η εκπαίδευση πατώνει στην «κατανόηση κειμένου», λογικό και επόμενο η κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα να πατώνουν στην κατανόηση της πραγματικότητας. Όταν το ριζοσπαστικό κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επιλέγει επισήμως το μπάχαλο αντί της βιβλιοθήκης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι  η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών σαμποτάρει τη διεξαγωγή της «Ελληνικής PISA». Ως ριζοσπάστες υπερασπίζονται το ίδιο πνεύμα ανυπακοής, το οποίο κατ’ ευφημισμόν ονομάζουν «δημοκρατία». Γι’ αυτό απαιτείται ευρύτερη δημοκρατική ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση της κοινωνίας και πολιτείας για τις λύσεις των εκπαιδευτικών και οικονομικών προβλημάτων που προκαλεί η ριζοσπαστική ανυπακοή των «παιδιών με τις βαριοπούλες» με ηθικό αυτουργό τη ριζοσπαστική, μικροκομματική, αντικοινωνική και αντιπαραγωγική, σκέψη και δράση.

       «Πάντα ενδέχεται και άλλως έχειν» (Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια, 1140b), ωστόσο δεν χρειάζεται ν’ανεβεί κανείς στα κεραμίδια, για να διαπιστώσει «τι κάνει νιάου, νιάου». Οι ριζοσπάστες λειτουργούν στην οικονομική πραγματικότητα ουσιαστικά ως υπονομευτές της κοινωνικής ευημερίας. Ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Σβεν Μπέκερτ, υποστηρίζει εμφαντικά ότι «ο καπιταλισμός αποτελεί μια διαρκή επανάσταση». Αντίθετα, ο κολεκτιβισμός ταυτίζεται με την κοινωνική στασιμότητα και την οικονομική παρακμή. Όμως, οι αντιθέσεις μεταξύ ριζοσπαστισμού και (σοσιαλ)δημοκρατισμού, καπιταλισμού και κολεκτιβισμού, θα χρειαστούν περαιτέρω διερεύνηση.

22 Μαΐου 2022                                                              www.politistikomellon.eu/2020