ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

ΤΣΑΜΑΝΤΑΣ, προπολεμική φωτογραφία του Σπ. Μελετζή

Ώρα για να φύγουμε! Κι ακόμα να πάρουμε την τελειωτική απόφαση. Έτσι μας άφησε μια ολόκληρη νυχτιά, που πέρασε και μες στο νου μας στριφογύριζαν σαν ανεμίδι οι σκέψεις, πότε να πάμε με τέτοιον καιρό; Και πότε όχι. Ώσπου μονομιάς, σαν να μην το συλλογιστήκαμε καθόλου, ξεκινήσαμε. Τα ταξίδια λοιπόν είναι μοίρα(!), όπως είπε κάποιος που σέρνει τα βήματά μας, πότε σ’ ακρογιάλια και θάλασσες, πότε σε παρθένα δάση, πότε σε χιονοσκεπές κορφές και γυμνά βουνά, σε πολιτείες μακρινές με σύμβολα και θαύματα!…

Φύγαμ’ απ’ τις Φιλιάτες μ’ έναν καιρό ύποπτο με ξεκαθαρισμένο όμως φόντο προς τη Δύση. Κάνοντας την ανάβαση μας – πηγαίναμε για του Τσαμαντά- όλο και χάνουμε από φόντο. Τα βουνά, όπως βγαίνει κανείς απ΄ το Γηρομέρι και πέρα, υψώνονται αριστερά και δεξιά του δρόμου, δυο σειρές βουνά δεν αφήνουμε το μάτι να πλανηθεί στον ορίζοντα, να χαθεί στο φόντο του…